Σα να μπερδεύτηκαν οι ρόλοι.. Τώρα μοιάζει να υποτάχτηκα εγώ.. Ποιός εγώ? Που κάθε που λύγιαζε το κεφάλι μου..βάραγα δυό χαστούκια στη μάπα μου και συνερχόμουν.. Ποιός είμαι? Γιατί τώρα μοιάζει νά΄γινα κι εγώ ίδιος με κείνους? Κρυστάλλινες θάλασσες τα πρόσωπα..στο φώς του ήλιου απο κάτω απ'τα βουνά.. Σα να προσκυνάνε το σύμπαν.. Άλλες χλωμές..κι άλλες αστραφτερές.. Κάπου εκεί θά'ναι κι η δικιά μου φιγούρα. Μάθαμε να υπακούμε απο πολλοί μικροί, απο τότε που μας είπε η μαμά τώρα πρέπει να κοιμηθείς.. Γιατί να ξέρει εκείνη πότε πρέπει εγώ να μπορώ να κοιμηθώ..? Όταν γουστάρω θα κοιμηθώ ρε μάνα.. Γιατί να υπακούσω? Σα σκάκι τεράστιο,κρυστάλλινο κι εκείνο μοιάζει..κι εμείς τα στρατιωτάκια..υπακούμε στις κινήσεις των χεριών τους.. Μα εγώ είμαι ο βασιλιάς σε τούτο το σκάκι..δεν είμαι κανενός το στρατιωτάκι.. Είμαι ελεύθερος σας λέω! Ώρες-ώρες νιώθω φτερά στη πλάτη μου να φτερουγίζουν.. Δε φαίνονται στους καθρέφτες, μα εγώ τα νιώθω να κοπανάν γοργά τη πλάτη καθώς φτεροκοπάνε ζωηρά, δεμένα με λαχτάρα.. Δε γύρισα να τα κοιτάξω ποτέ, μα τα φαντάζομαι σα μια λευκοθαλασσιά φωσφοριζούμενη αύρα στο σκοτάδι να ανασαίνει με κάθε φτερούγισμα. Να ανασαίνει μονάχα η φτερωσιά..σα να στερήθηκα το σώμα μου.. Είμαι ελεύθερος το ξέρω.. Όποτε θέλω αφήνομαι στο θάνατο σαν έργο τέχνης.. Όποτε θέλω μπορώ να σκαρώσω το τέλος μου και σας υπόσχομαι πως θά'ναι θεατρικό, θά'ναι στ'αλήθεια ένα έργο τέχνης, χάρισμα σε σας απο έναν άσημο καλλιτέχνη που στη ζυγαριά της ισορροπίας δεν έγειρε ούτε λίγο..
Οι κανόνες είναι για να τους παραβαίνουμε..μονάχα τότε υπάρχει ισορροπία.. Τους ύπουλους ρόλους μας πρέπει στ'αλήθεια να τους ξαποστέλνουμε.. Καμία υποταγή στους ρόλους.. Σηκωμένα τα μάτια στον ουρανό..υποταγή μονάχα στο Θεό..μονάχα στο κυρίαρχο τούτου του σκακιού.. στο Πατέρα μας μονάχα!! Ξέρεις κάποιες φορές τα χέρια μου νιώθω πως μιλούν..κι ο φίλος μου τ'αποκαλεί για πλάκα τα λαλημένα χέρια.. Στ'αλήθεια αστείο.. Τα υψώνω κάποιες φορές στον ουρανό και αγκαλιάζω όλο το Θεό! Ολάκερη τη μεγαλωσύνη του Θεού μου.. Τό'χεις κάνει ποτέ? Το κατάφερες ποτέ εσύ?
Κοίτα αυτό το πεύκο πως γέρνει με τη φυλλωσιά να ανταμώνει τη γή σαν σε προσκήνημα..μαγικό δεν είναι? Κοίτα το είναι θλιμμένο..μονάχα δυο κουκουνάρια έχει για παρέα του.. Σα να κλαίει φαίνεται..όλο συρτό κι απελπισμένο.. Γιατί τι είδε και το τρόμαξε? Είναι κείνο που στέκει έξω απ'το δωμάτιό σου.. Σα τι να βλέπει άραγε και να θρηνεί..? Κοίτα πως τρέμει ο ήλιος μεσ'τις σκυφτές του βελόνες... Με κάνει να θέλω να κλάψω κι εγώ..με λυγμούς..να κλάψω δυνατά μια φορά για όλα τα μαζεμένα..αλλά και πάλι δε τα καταφέρνω..τόσο καιρό μονάχα τα λόγια μου κλαίν..
Άραγε στρέφεις το κεφάλι σου καθόλου προς το πεύκο πότε-πότε? Πρόσεξες ποτέ με πόση θλίψη σε κοιτά? Ένιωσες ποτέ πως σου κάνει παρέα στα σιωπηλά? Αμφιβάλλω.. Πάντα τα παντζούρια σου κλειστά τα βλέπω.. Πάντα σκοτάδι στη κρυψώνα σου.. Το φώς το απαρνιέσαι..το κλειδώνεις απ΄έξω.. Τη πόρτα κλείνεις στην Εδέμ.. Τί κι αν σε περικυκλώνει..ποτέ δε τη περπάτησες..ποτέ δε χάθηκες μέσα της σα μικρό παιδί..,ούτε μιά φορά δεν έτρεξες στο χώμα της, κάτω απ'τον ήλιο, με πόδια κουρασμένα, χνώτα λαχανιασμένα και χείλη ευτιχισμένα..κι ύστερα ευλογημένα κουρασμένος να ξαποστάσεις στη σκιά του ψηλόλιγνου ευκαλύπτου..με μάτια μεθυσμένα απ'τον ήλιο και στόμα ερωτευμένο με το νερό.. Κι είμαι σίγουρος πως ούτε ένα βράδυ δεν έβαλες μουσική στ'αυτιά να βγείς να σεργιανίσεις κάτω απ'το φεγγάρι..να αγνάντέψεις όλο το δάσος της βαδίζοντας αργά.. Νιώθοντας το αέρι να σε χαϊδεύει στη μελαχροινή σου χαίτη, τα ξέρα φύλλα να ανασταίνουν φωνή κάτω απ'το βήμα σου και τα τριζόνια να σου τραγουδούν.. Τις πυγολαμπίδες να σου φωτίζουν το δρόμο και τα άστρα σαν ύψωνεις το βλέμμα σου να σε κοιτούν κατάματα.. Τα καλοκαίρια άραγε χάζεψες ποτέ κείνες τις κιτρινόμαυρες πεταλούδες που χορεύουν γύρω απ'τα δέντρα, υπακούοντας όλο χάρη τον ρυθμό απ΄τα τραγούδια των πουλιών..? Κείνες τις μεγάλες,τις σοφές..που ξέρουν πάντα τρόπο να σε γοητεύουν..
Πότε στ΄αλήθεια έζησες τούτη την Εδέμ? Πότε της έδωσες προσοχή? Πότε περιπλανήθηκες στην ομορφιά της? Πότε σκαρφάλωσες ένα μονάχα της δέντρο? Πότε ονειρεύτηκες στη μεσημεριανή γλυκιά σκιά της? Μπροστά σου την είχες τόσο καιρό..τριγύρω σου γερνούσε κι εσύ κλεινόσουν στο δωματιό σου..δεν έδωσες ποτέ σου σημασία σε τούτη την Εδέμ...
Κάποιες φορές σκέφτηκα να σου δέσω δυό γερά σκοινιά κι ένα παλιό λάστιχο σε κείνο το πεύκο, μπάς και έβγαινες λίγο έξω με τη πρόφαση να κάνεις κούνια..κι ίσως σ'άρεσε κι άρχιζες να απομακρύνεσαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ απ΄το δωμάτιό σου.. Άλλες φορές σκέφτηκα να σου δωρίσω τα δικά μου τα φτερά που λαχταρούν..και να ντυθώ με τα δικά σου που αδρανούν.. Και κάποιες ελάχιστες ήταν που σκέφτηκα να κλείσω τα μάτια μου και να προσποιηθώ πως δε σε βλέπω..κι ύστερα ένιωσα τύψεις που λιποτάκτησα απ'τα δύσκολα έστω και για λίγο..που λιποτάκτησα απο σένα..
Νομίζω πως σήμανε η ύστατη ώρα φίλε μου.. Η ώρα που το μέτωπό μας πρέπει να σταθεί ορθό! Το κεφάλι μας να μη λυγιάσει ποτέ ξανά! Η ώρα που πρέπει να απάρνηθούμε τους δήθεν ρόλους που προστάζει, η ανάγκη να μας αποδεχτεί το σύνολο ή ο εγωϊσμός ή ο φόβος και η απογοήτευση που μας φόρτωσαν στη ράχη οι συνανθρωποί μας.. Μη μοιάσουμε και μείς σε κείνους.. Μην αφήσουμε την απελπισία, την μελαγχολία, τις πληγές κι όλα τα τέρατα να μας ορίσουν,να μας κάνουν να εγκαταλείψουμε και να μένουμε αμέτοχοι,χαμένοι κι εγκλωβισμένοι στη τρύπα μας.. Μη σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι.. Μη ξεχάσουμε να ζούμε εξαιτίας τους.. Θυμήσου τα λόγια μου αδερφέ μου..
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 12/6/2012
Οι κανόνες είναι για να τους παραβαίνουμε..μονάχα τότε υπάρχει ισορροπία.. Τους ύπουλους ρόλους μας πρέπει στ'αλήθεια να τους ξαποστέλνουμε.. Καμία υποταγή στους ρόλους.. Σηκωμένα τα μάτια στον ουρανό..υποταγή μονάχα στο Θεό..μονάχα στο κυρίαρχο τούτου του σκακιού.. στο Πατέρα μας μονάχα!! Ξέρεις κάποιες φορές τα χέρια μου νιώθω πως μιλούν..κι ο φίλος μου τ'αποκαλεί για πλάκα τα λαλημένα χέρια.. Στ'αλήθεια αστείο.. Τα υψώνω κάποιες φορές στον ουρανό και αγκαλιάζω όλο το Θεό! Ολάκερη τη μεγαλωσύνη του Θεού μου.. Τό'χεις κάνει ποτέ? Το κατάφερες ποτέ εσύ?
Κοίτα αυτό το πεύκο πως γέρνει με τη φυλλωσιά να ανταμώνει τη γή σαν σε προσκήνημα..μαγικό δεν είναι? Κοίτα το είναι θλιμμένο..μονάχα δυο κουκουνάρια έχει για παρέα του.. Σα να κλαίει φαίνεται..όλο συρτό κι απελπισμένο.. Γιατί τι είδε και το τρόμαξε? Είναι κείνο που στέκει έξω απ'το δωμάτιό σου.. Σα τι να βλέπει άραγε και να θρηνεί..? Κοίτα πως τρέμει ο ήλιος μεσ'τις σκυφτές του βελόνες... Με κάνει να θέλω να κλάψω κι εγώ..με λυγμούς..να κλάψω δυνατά μια φορά για όλα τα μαζεμένα..αλλά και πάλι δε τα καταφέρνω..τόσο καιρό μονάχα τα λόγια μου κλαίν..
Άραγε στρέφεις το κεφάλι σου καθόλου προς το πεύκο πότε-πότε? Πρόσεξες ποτέ με πόση θλίψη σε κοιτά? Ένιωσες ποτέ πως σου κάνει παρέα στα σιωπηλά? Αμφιβάλλω.. Πάντα τα παντζούρια σου κλειστά τα βλέπω.. Πάντα σκοτάδι στη κρυψώνα σου.. Το φώς το απαρνιέσαι..το κλειδώνεις απ΄έξω.. Τη πόρτα κλείνεις στην Εδέμ.. Τί κι αν σε περικυκλώνει..ποτέ δε τη περπάτησες..ποτέ δε χάθηκες μέσα της σα μικρό παιδί..,ούτε μιά φορά δεν έτρεξες στο χώμα της, κάτω απ'τον ήλιο, με πόδια κουρασμένα, χνώτα λαχανιασμένα και χείλη ευτιχισμένα..κι ύστερα ευλογημένα κουρασμένος να ξαποστάσεις στη σκιά του ψηλόλιγνου ευκαλύπτου..με μάτια μεθυσμένα απ'τον ήλιο και στόμα ερωτευμένο με το νερό.. Κι είμαι σίγουρος πως ούτε ένα βράδυ δεν έβαλες μουσική στ'αυτιά να βγείς να σεργιανίσεις κάτω απ'το φεγγάρι..να αγνάντέψεις όλο το δάσος της βαδίζοντας αργά.. Νιώθοντας το αέρι να σε χαϊδεύει στη μελαχροινή σου χαίτη, τα ξέρα φύλλα να ανασταίνουν φωνή κάτω απ'το βήμα σου και τα τριζόνια να σου τραγουδούν.. Τις πυγολαμπίδες να σου φωτίζουν το δρόμο και τα άστρα σαν ύψωνεις το βλέμμα σου να σε κοιτούν κατάματα.. Τα καλοκαίρια άραγε χάζεψες ποτέ κείνες τις κιτρινόμαυρες πεταλούδες που χορεύουν γύρω απ'τα δέντρα, υπακούοντας όλο χάρη τον ρυθμό απ΄τα τραγούδια των πουλιών..? Κείνες τις μεγάλες,τις σοφές..που ξέρουν πάντα τρόπο να σε γοητεύουν..
Πότε στ΄αλήθεια έζησες τούτη την Εδέμ? Πότε της έδωσες προσοχή? Πότε περιπλανήθηκες στην ομορφιά της? Πότε σκαρφάλωσες ένα μονάχα της δέντρο? Πότε ονειρεύτηκες στη μεσημεριανή γλυκιά σκιά της? Μπροστά σου την είχες τόσο καιρό..τριγύρω σου γερνούσε κι εσύ κλεινόσουν στο δωματιό σου..δεν έδωσες ποτέ σου σημασία σε τούτη την Εδέμ...
Κάποιες φορές σκέφτηκα να σου δέσω δυό γερά σκοινιά κι ένα παλιό λάστιχο σε κείνο το πεύκο, μπάς και έβγαινες λίγο έξω με τη πρόφαση να κάνεις κούνια..κι ίσως σ'άρεσε κι άρχιζες να απομακρύνεσαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ απ΄το δωμάτιό σου.. Άλλες φορές σκέφτηκα να σου δωρίσω τα δικά μου τα φτερά που λαχταρούν..και να ντυθώ με τα δικά σου που αδρανούν.. Και κάποιες ελάχιστες ήταν που σκέφτηκα να κλείσω τα μάτια μου και να προσποιηθώ πως δε σε βλέπω..κι ύστερα ένιωσα τύψεις που λιποτάκτησα απ'τα δύσκολα έστω και για λίγο..που λιποτάκτησα απο σένα..
Νομίζω πως σήμανε η ύστατη ώρα φίλε μου.. Η ώρα που το μέτωπό μας πρέπει να σταθεί ορθό! Το κεφάλι μας να μη λυγιάσει ποτέ ξανά! Η ώρα που πρέπει να απάρνηθούμε τους δήθεν ρόλους που προστάζει, η ανάγκη να μας αποδεχτεί το σύνολο ή ο εγωϊσμός ή ο φόβος και η απογοήτευση που μας φόρτωσαν στη ράχη οι συνανθρωποί μας.. Μη μοιάσουμε και μείς σε κείνους.. Μην αφήσουμε την απελπισία, την μελαγχολία, τις πληγές κι όλα τα τέρατα να μας ορίσουν,να μας κάνουν να εγκαταλείψουμε και να μένουμε αμέτοχοι,χαμένοι κι εγκλωβισμένοι στη τρύπα μας.. Μη σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι.. Μη ξεχάσουμε να ζούμε εξαιτίας τους.. Θυμήσου τα λόγια μου αδερφέ μου..
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 12/6/2012
