Προχωράμε μόνοι και ήρεμοι.. στη σειρά μας, δε κλέβουμε τη
σειρά του άλλου, περιμένουμε συμμετρικά κι όταν έρθει η σειρά μας εξυπηρετούμαστε.
Προχωράμε σοβαροί, συγκεντρωνόμαστε στα ψώνια μας. Δε νιώθουμε κάτι άλλο, μόνο
την ανάγκη να βρούμε τη τιμή της φέτας και μη χάσουμε τη σειρά μας. Σα ρομπότ
προχωράμε. Δε κοιτάμε τον άλλον στα μάτια, δεν εκφράζουμε στην όψη μας
συναισθήματα ή σε χειρότερο στάδιο δεν έχουμε για να εκφράσουμε.. Προχωράμε,
σοβαροί, κοιτάμε τη δουλειά μας. Ζούμε αυτά που μας δίδαξαν και προσπαθούμε να
τα κάνουμε όλα όσο το δυνατόν όμοια όπως ακριβώς μας τα μετέφεραν. Μα αν μας
δίδαξαν λάθος? Αν οι ρίζες της κοινωνίας ως έννοια και τρόπος ζωής είναι
σαθρές; Αν είναι κάτι εντελώς λάθος, που απλά κάποιος το ξεκίνησε κι υπήρξαν
κάποιοι με το ίδιο μήκος συνειδητότητας εκείνου του ανθρώπου και συμφώνησαν
μαζί του.. κι έτσι καθιερώθηκε σα νόμος, σαν ιερό ή σαν επιβολή κάποιων που
διάλεξαν να αξιοποιήσουν τη δύναμη της φύσης τους σε πράξεις αλαζονείας,
κυριαρχίας και ματαιοδοξίας. Υπήρξαν βέβαια κι οι άλλοι που διάλεξαν να χρησιμοποιήσουν
τη δύναμη τους για ειρήνη και ένωση με τη φύση τους, τα πλάσματά της και τους
συνοδοιπόρους τους. Ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν και λίγοι από κείνους.. σαν
ριζοσπαστική όαση μέσ’το γκρίζο ξερό ανούσιο πολιτισμό..
Tabula rasa έλεγε ο Τζόν Λώκ κάποτε.. εννοώντας άγραφος χάρτης.
Υποστήριζε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένας άγραφος χάρτης, που διαμορφώνεται
στη πορεία. Φανταστείτε λοιπόν ο χάρτης μας να γραφόταν εντελώς αλλιώς.. θα
έμοιαζε τίποτα από όλα αυτά που δημιουργήσαμε φυσιολογικό; Φανταστήκατε ποτέ
πως όλο το σύστημα και η κοινωνία σα θεσμός είναι αυτά που γράφτηκαν λάθος στον
χάρτη μας; Όταν ήσασταν παιδιά θυμάστε τι νιώθατε; Θυμάστε που δίνατε προσοχή
στα πάντα, που κοιτούσατε με τόση προσοχή και χαζεύατε το κάθε τι, κι όλα σας
φαίνονταν θαύμα; Που εκφράζατε όσα αισθανόσασταν κείνη τη στιγμή δίχως ντροπή
και φόβο.. Λέγατε το πρώτο πράγμα που σας ερχόταν στο μυαλό.. Δε ντρεπόσασταν
να δηλώσετε ότι χρειαζόσασταν να παίρνετε και να δίνετε αγάπη. Κι όταν δε παίρνατε,
γκρινιάζατε γιατί σας φαινόταν άδικο και επιμένατε, δε τα παρατούσατε, δεν
ξέρατε τι σημαίνει εγωισμός, ούτε ξέρατε τι σημαίνει κυριαρχία, ούτε σύνορα,
ούτε φυλή. Δεν είχατε διαχωρίσει μέσα σας τίποτα, όλα βρίσκονταν σε μια ισορροπία
και μια ενότητα. Δε σας φαινόταν παράξενο να νιώθετε, ούτε προσπαθούσατε να το
κρύψετε. In fact αυτή ήταν η νορμάλ λειτουργία σας, να βιώνετε και να νιώθετε
ταυτόχρονα, δράση-αντίδραση, αλληλεπίδραση φυσική και γεμάτη ενέργεια.. αυτό
μόνο έβγαινε από μέσα σας και μπορούσε κι εκφραζόταν ελεύθερο, χωρίς φόβο για
το πώς θα φανεί.. Γιατί απλά αυτό υπήρχε μόνο, γιατί αυτό ήταν η αλήθεια σας, η
κανονική σας δομή, η πρωταρχική σας φύση η ίδια. Ειρήνη, αγάπη κι ενότητα με
όλα! Αυτό ακριβώς υπήρξατε ,πριν νοθευτείτε. Θυμάστε άραγε καθόλου τον εαυτό
σας σαν παιδί; Μπορείτε; Ή μήπως το καταστρέψατε κι αυτό; Αυτή η θύμηση είναι η
μόνη ελπίδα για αναίρεση και δημιουργία εκ νέου ολοκληρωμένης επίγνωσης. Μη
θάβετε αυτή τη θύμηση! Ήσασταν
χαρούμενοι απο φυσιολογικό state of being.
Δεν χρειαζόσασταν λόγο συγκεκριμένο για να είστε, απλά ήσασταν γιατί αύτη ήταν
η φυσιολογική φύση με την οποία γεννηθήκατε και δε μπορούσατε να της πάτε
κόντρα, μέχρι κάποιο σημείο που ξεκίνησαν να γράφουν στον άγραφο αγνό χάρτη της
συνειδητότητας σας τους λάθος ορισμούς.. και κεί ήταν η περίοδος που ξεκινήσατε
να μπερδευόσαστε, να φοβόσαστε, να αναιρείτε το πνεύμα σας και να δημιουργείται
έναν δεύτερο εαυτό σκιά που το μόνο που θα έκανε θα ήταν το να σας κατηγορεί,
να σας υπαγορεύει το ορθό και να σας φορτώνει με τύψεις και κάθε είδους ηλίθιες
ανησυχίες. Ανησυχίες του ψεύτικου οικοδομημένου συστήματος κι όχι δικές σας,
ανησυχίες που δεν ήσασταν φτιαγμένοι για
να έχετε, που σας τις επέβαλαν ως αληθινές, ως τρόπο ζωής. Κι έτσι σιγά-σιγά
ξεκινήσατε να περπατάτε σαν ρομπότ συναγωνίζοντας ο ένας τον άλλον στο ποιος θα
πάει πιο ψηλά, υπακούοντας σε δασκαλέματα ιεραρχίας και ταξικής διάκρισης. Σε
οργιασμούς υλικών αγαθών, σε θεοποίηση της απληστίας, μεταμφιεσμένης σε δίκαιης
ιδιοκτησίας. Ξεκινήσατε να ορίζετε τα πάντα πιστεύοντας πως αυτό δίνει κύρος
στην ύπαρξή σας. Να χρίζετε ταμπέλες, τίτλους που προκύπτουν από αβάσιμα
στερεότυπα της δήθεν ορθά κοινωνίας. Να βάζετε τιμές στα πάντα χαρίζοντας αξία
σε άψυχα αντικείμενα και ξεχνώντας τη μία μοναδική αξία της ουσίας. Να ξυπνάτε
με στόχο να κερδίσετε λεφτά, να ζείτε με στόχο να αποκτήσετε αγαθά, να δουλεύετε
με σκυφτό το κεφάλι και προσηλωμένο σε μια ανούσια εργασία τις περισσότερες
φορές, να καταναλώνετε όσο περισσότερο μπορείτε και όσα περισσότερα μπορείτε
και να θλίβεστε όταν δεν έχετε την ικανότητα να καταναλώσετε, να θεωρείται
πατρίδα σας κάποια νοητά ανύπαρκτα σύνορα που σας επέβαλαν, να οικειοποιήστε
κουλτούρες θέλοντας να ξεχωρίσετε, να εισχωρείτε σε ομάδες με συγκεκριμένη
ταυτότητα, νομίζοντας πως έτσι αποκτάτε χαρακτήρα. Να διαχωρίζεστε από τη φύση
κι απ’τους γύρω σας, θεωρώντας τον εαυτό σας το επίκεντρο του κόσμου. Να
παίρνετε για να δώσετε. Επενδύσατε σε λανθασμένες αξίες επειδή και μόνο αυτές
σας υπέδειξαν καθώς μεγαλώνατε.. Δε χρησιμοποιήσατε την ελεύθερη βούληση του
πνεύματός σας, αντ’αυτού την διπλώσατε καλά και τη φυλάξατε σε μια ξεχασμένη τσέπη
της συνείδησής σας, τη λησμονήσατε, μάθατε να μην την ακούτε και να την
αποκαλείτε με διάφορα ονόματα όπως εφηβεία, ανωριμότητα, παιδικότητα. Δε κάνατε
σωστή χρήση της ελεύθερης σκέψης σας
χρησιμοποιώντας τη για να κρίνετε τη κατάσταση, αντίθετα χρησιμοποιήσατε
τη σκέψη σας για να αφομοιώσετε καλά τα δεδομένα που σας δώσαν έτοιμα, δίχως να
τα αμφισβητήσετε στιγμή κι απλώς τα υπακούσατε. Χάσατε το νόημα πρό πολλού,
Είχατε τόσες δυνατότητες να αναπτυχθείτε σε κάτι θείο, ουσιώδες, ζωντανό, να
ενωθείτε στην ολότητα του σύμπαντος σαν μοναδικό ψηφιδωτό κομμάτι που κάνει τη
δική του διαφορά και να αναπνέει από μέσα σας όλος ο κόσμος κι όλη η φύση.. κι
εσείς σπαταλήσατε την ενέργειά σας, την ευφυΐα σας και το πνεύμα σας σε
παροδικές κι ουσιαστικά ανύπαρκτες αξίες και ενέργειες. Μπερδέψατε την έννοια
της ολοκλήρωσης με κείνη της ομαδοποίησης. Σας κάναν να λαχταράτε να ταιριάξετε
στο κόσμο αυτό, αναγκάζοντάς σας υποσυνείδητα να μοιάσετε στο σύνολο, να μη
διαφέρετε, μήπως και σας δείξουν με το δάχτυλο και πούν τι λέει αυτός είναι
τρελός. Ενδώσατε λοιπόν σ’αυτό το φόβο της απόρριψης και της τυχόν εξορίας από
το κοινωνικό σύνολο και θάψατε τη διαίσθησή σας στο πάτο του υποσυνειδήτου σας,
συμμορφώσατε τα χνώτα σας σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο κι εγκεκριμένο απ’τους
πολλούς πρότυπο, προσπαθώντας να κερδίσετε αποδοχή και να νιώθετε ενεργό κι
«άξιο» μέλος της κοινωνίας. Κι όσοι από σας θελήσατε να ξεχωρίσετε, το πράξατε
με το λάθος τρόπο. Χωρίσατε ανθρώπους σε ομάδες είτε βάση του χρώματός τους, είτε
της κοινωνικής τους τάξης, είτε της θρησκείας τους, της ομάδας τους στο
ποδόσφαιρο και ούτω καθεξής.. Και μέσα από αυτές τις υπο-ομάδες ξεχωρίζατε τα
πάντα και τους πάντες σε σκέλη. Πήρατε θέση σε μια συγκεκριμένη ομάδα και
αρχίζοντας να την υποστηρίζετε μανιασμένα, ακυρώνοντας όλες τις υπόλοιπες, θαρρούσατε
πως ξεχωρίζετε, πως υπερέχετε, πως ανήκετε σε μια ξεχωριστή ελίτ. Μάθατε να
υπάρχετε μόνο μέσα από αυτό το γελοίο μοτίβο.. να χρειάζεστε αυτό σαν background για
να σας καθορίσει σαν άτομα και να σας κάνει να νιώσετε σημαντικοί. Για
σκεφτείτε λίγο πόσο βάθος έχει αυτός ο τρόπος σκέψης.. Εμένα προσωπικά μου φαίνεται
απίστευτα ρηχός. Δεν νομίζω πως καταφέρνουμε να ορίσουμε το είναι μας και την ύπαρξή
μας μέσα από την υπεροχή μας προς τους
άλλους.. ή μέσα από τα αγαθά που διαθέτουμε, ή μέσα από τη θέση που έχουμε στη
κοινωνία, ή μέσα από την ιστορία του έθνους μας.. κλπ.. Δεν είμαστε όλα αυτά! Αυτό που καταφέρνουμε
αντίθετα μέσα σ’αυτό το λαβύρινθο της ματαιοδοξίας είναι να χάσουμε το είναι
μας και την ουσία μας.. Να μοιάσουμε στα ζώα που στερούνται συνείδηση και
κρίση.
Βαδίζουμε και δεν κοιτάμε γύρω μας.. βιαζόμαστε μονίμως..
Μήτε κοιτάμε ποτέ στα μάτια τους άλλους.. Ξεχάσαμε να επικοινωνούμε. Όλα για τα
απαραίτητα μόνο. Σαν ένα εργοστάσιο και μείς τα μηχανήματα που κάνουν μια
συγκεκριμένη δουλειά, με ακρίβεια όπως ακριβώς τα προγραμμάτισαν απλά για να προχωρήσει
το σχέδιο, η παραγωγή και στη συνέχεια η αποσύνθεση. Γαμημένα ρομπότ! «Περάστε,
ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, τι θα θέλατε, πέρνα μπροστά εγώ θα στρίψω,
συγνώμη κάντε πιο κεί, πόσο κάνει αυτό, άντε ξεκίνα άναψε φανάρι, επόμενος
παρακαλώ, σ’αυτή τη στάση κατεβαίνω».. και άιντε στο τσακίρ κέφι πετάμε κι ένα
σας έπεσε αυτό, αν μας πιάσει κρίση καλοσύνης και δώσουμε για μια στιγμή
σημασία σε κάτι άλλο εκτός από τη δήθεν πολυάσχολη ζωή μας, ή ένα ευχαριστώ, ή
ένα καλημέρα (το οποίο μετράει μόνο αν ειπωθεί αυθόρμητα σε ώρα που δεν
εργαζόμαστε σε κάποια συγκεκριμένη δουλειά). Και γίνεται και κάνα θαύμα πού και
πού όταν δούμε κάποιον άγνωστο στο δρόμο στεναχωρημένο ή σε χάλια κατάσταση και
δε φερθούμε ως συνήθως, αλλά σταματήσουμε και τον ρωτήσουμε, τι έχεις; Είσαι
καλά; Θές βοήθεια; Κείνη τη μικρή στιγμή που κατορθώνουμε να δολοφονήσουμε την
αδιαφορία που μας διακατέχει σαν όντα και ασχοληθούμε με τον διπλανό μας σα
να’ταν ο εαυτός μας, κείνη τη μικρή στιγμή λυτρωνόμαστε από το ρόλο που μας
φόρεσε η κοινωνία και λειτουργούμε με τον μόνο αληθινό που υπήρχε μέσα μας από
πάντα.. κείνον της συμπόνιας και της αλληλεγγύης. Και τότε βγάζουμε φτερά στη
πλάτη, ανοίγει η καρδιά μας και νιώθουμε ευλογημένοι που κάπου βαθιά μας
πηγάζει μια καλοσύνη, έστω και ξεχασμένη και ελάχιστες φορές αξιοποιημένη..
Κι έτσι αποξενωμένοι συνεχίζουμε ο καθένας τη δουλειά του,
μη κοιτώντας δίπλα μας, δίχως να δίνουμε προσοχή σε τίποτα και σε κανέναν πέρα
από τη σφαίρα της δικής μας μοναχικής πραγματικότητας που χτίσαμε σαν αληθινή
και τη μόνη σωστή και φροντίσαμε να τη ξεχωρίσουμε απ’οτιδήποτε άλλο,
εξορίζοντάς το. Δεν φωνάζουμε, δεν ουρλιάζουμε όταν το έχουμε ανάγκη.. Δεν
επαναστατούμε ούτε λίγο.. Είμαστε ήδη νεκροί και δε το ξέρουμε.. Όταν ήμασταν
μικροί θυμάστε άραγε να αναζητούσαμε λόγο για να μιλήσουμε σε κάποιον, ή μήπως θυμάστε
άραγε να χρειαζόταν να ξέρουμε κάποιον καλά και καιρό για να επικοινωνήσουμε
μαζί του ουσιαστικά; Ή μήπως τον ρωτούσαμε πρώτα πόσα κερδίζει στη δουλειά του,
ή από πού κατάγεται, για να αποφασίσουμε αν θα του δώσουμε σημασία ή όχι; Τότε
πηγαίναμε άθελά μας με το flow
και ασχολιόμασταν διεξοδικά κι αναλυτικά με ότι και όποιον έφερνε η ζωή μπροστά
μας κείνη τη στιγμή, δίναμε προσοχή σε όλα όσα μας περιτριγύριζαν, γιατί όπως
προείπα αυτή ήταν η πρωταρχική μας φύση! Δε ζούμε! Δε ζούμε παρά ελάχιστες
στιγμές μέσα στο χρόνο που θα σταματήσουμε για λίγο τον αυτόματο πιλότο και θα
αποκριθούμε, θα κοιτάξουμε τριγύρω, θα νιώσουμε, θα αφεθούμε, θα ακούσουμε ένα
τραγούδι, θα δημιουργήσουμε, θα ανταλλάξουμε κουβέντες μεταξύ μας.. ελάχιστες
στιγμές πνιγμένες στο χρονοδιάγραμμα που επινοήσαμε.. Κρίμα δεν είναι αυτή τη
μόνη ευκαιρία που έχουμε να ζήσουμε, να τους τη χαρίσουμε και να τη πλάσουν
όπως εκείνοι θέλουν να τη ζήσουμε;
Αν λοιπόν ερχόμουν εγώ και σας τα γκρέμιζα όλα αυτά; Αν σας
έλεγα πως όλα όσα ξέρετε είναι ένα λάθος. Πως ότι σας δίδαξαν από μικρούς δεν
ισχύει. Πως σκοπός της ανθρωπότητας δεν είναι να φτιάξει μια κοινωνία ιεραρχική
και ταξική που θα διοικείται απ’τους λίγους και οι πολίτες της θα έχουν ως μοναδικό
σκοπό τους να δουλεύουν για να καταναλώνουν και να αποκτούν περιουσίες. Πως όλα
αυτά είναι ένα τεράστιο ψέμα και δεν έχουν κανένα νόημα. Πως αυτό που μετράει
είναι να βιώνουμε τα πάντα σαν κομμάτι μας. Πως είμαστε ένα με τη μάνα φύση και
το σύμπαν. Πως ο καθένας μας είναι η αντανάκλαση του άλλου. Πως δεν υπάρχουν
σύνορα κι όλη η γή είναι η πατρίδα μας. Πως είμαστε όλοι αδέρφια. Πως δεν
υπάρχει κατάλληλο πολίτευμα για να μας διοικήσει παρά μόνο μια έννοια αφηρημένη
που είναι η φυσιολογική κατάσταση της φύσης μας και της ύπαρξής μας.. κι αυτή
είναι η ειρήνη, η αγνότητα, η αλήθεια, η αγάπη και η χαρά, συνυφασμένες όλες σε
μία άυλη ενέργεια και μια αόριστη αρχή και έννοια που ονομάζεται ψυχή. Πως το
αληθινό νόημα είναι να δημιουργούμε, να επικοινωνούμε και να μοιραζόμαστε. Τότε
τι θα κάνατε; Θα σας άφηνε ο εγωισμός που καλλιεργούσατε χρόνια τώρα με τόση
προσοχή; Θα δεχόσασταν πως όλες οι υλικές σας αποκτήσεις δεν αξίζουν; Θα είχατε
το κουράγιο να επανεξετάσετε τι θεωρείτε πολύτιμο και να πετάξετε όσα ανούσια
αγαθά παλέψατε να κερδίσετε; Θα ξεμπροστιάζατε τις παραισθησιογόνες ταυτότητες πού'χετε τυλίξει το εγώ σας; Θα ελευθερωνόσασταν απο αυτές; Θα βρίσκατε το θάρρος να αναιρέσετε οριστικά τον μέχρι τώρα εαυτό σας;
μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 29/1/2014
