Κάποιες φορές, κάπου προς τα ξημερώματα, όταν σταματήσουν να ουρλιάζουν σαν αγρίμια οι ταχείες και να τσιρίζουν τα λάστιχα στην άσφαλτο..Όταν οι σειρήνες πάψουν να θρηνούν κι όλη η φασαρία της πόλης κοπάσει..σαν βγείς έξω, το στενό σου μοιάζει επαρχιακό.. Με τα τέσσσερα δέντρα του να σε κοιτάν περήφανα, γιατί θαρρούν πως είναι τα μοναδικά στη πόλη..νίωθουν πως τα χρειάζεσαι..πως είναι ανεκτίμητα για σένα μιάς και καταφέραν να επιβιώσουν μέσα στην αστική μαυρίλα.. Κι έτσι με αφέλεια αφήνουν ελεύθερα τα φύλλα τους, να χορεύουνε φλερτάρωντας με το ελαφρύ αεράκι του πρωϊνού.. Τις πρώτες αχνές αχτίδες ήλιου να σκάνε ευλογημένο φώς..να τρέμουν πίσω απ'τα φύλλα και να αντανακλούν πάνω στα ψηλά άγχρωμα μπετά.. Τον ουρανό γαλανόλευκο-γοητευτικό, έτσι όπως μόνο την ώρα της αυγής ξέρει να ντύνεται.. Και τα πουλιά να τραγουδούν σαν σε κονσέρτο.. Μονάχα κείνη την ώρα μπορείς ν'ακούσεις καθαρά τα πουλιά, ύστερα απο λίγο χάνονται κι'αυτά μέσ'την άπονη βουή της πόλης..
Σαν χαζέψεις όλα τούτα λοιπόν, αρχίζεις να πιστεύεις πως βρίσκεσαι σ'ένα επαρχιακό χωριό, σ'ένα πραγματικά αγνό χωριό.. Κι αρχίζεις να μυρίζεις στον αέρα νοσταλγία..Αφήνεσαι σε αναμνηστικούς συνειρμούς και για λίγο πάς πίσω.. Νομίζεις πως είσαι στ'όμορφο χωριό σου..σε κείνα τα χρόνια που γεμάτος χαρά ετοιμαζόσουν, στολιζόσουν σαν σου λέγαν οι δικοί σου να τραβήξετε για κεί.. Σε κείνες τις μέρες που τώρα μοιάζουν τόσο εξωπραγματικές.. Σιγοντάρεις μάλιστα τ'ονείρατό σου, κάνοντας σκέψεις παιδιάστικες, όπως, Θεέ μου κάνε κάποιος γείτονας νά'χει έναν κόκκορα, κι όπου νά'ναι να λαλήσει γεμάτος όρεξη για τον όρθρο.. Θέλωντας έτσι να συμπληρώσεις την παράξενα γλυκιά φαντασίωσή σου..Κι είναι τόσο γαλήνια σαν κλείνεσαι όλο και περισσότερο μέσα σ'αυτό το συναίσθημα εξοχής..
Άλλες φορές πάλι, μοιάζει να βρέθηκες στην όμορφη Αθήνα του '60, σε κάποιο παλιό γραφικό της σοκάκι..που σε λίγο θα ξεχυθούν στο δρόμο τα παιδιά να παίξουν μπάλα όλο χαρά και φωνές πνιγμένες στην αγνότητα, οι μανάδες θα βγάλουν σκαμπό έξω απ'τη πόρτα να κουβεντιάσουν τα νέα περίχαρες με τις γειτόνισσες και ν'αγναντέψουν για λίγο τη καινούργια ημέρα πρίν ξεκινήσουν τις καθημερινές δουλείες του σπιτιού..
Κι έτσι μεθυσμένος απ'το όνειρό σου, τραβάς για το πίσω μπαλκόνι..πού'χει για θέα του μια τόσο δά μικρή έκταση αποτελούμενη απο αρκετά δέντρα.. Θαρρείς πως είναι γαζιές..δε μπορείς να πείς και με σιγουριά..ποτέ δε ρώτησες να μάθεις..σου φτάνει μονάχα που υπάρχουν εκεί.. Σα χθές σου μοιάζει που στη θέση τους κάποτε δέσποζε μια παλιά κλασσική μονοκατοικία πού'χε γι'αφεντικό της μιαν αρχοντική γιαγιά..φίλη της δικής σου γιαγιάς. Τις θυμάσαι να ανταλλάσουν ευχές και καλημέρες κι άλλοτε να συζητούν ώρες, πνίγοντας πλήξεις και νεκρές ώρες μοναξιάς.. Σαν έγνεψε αντίο κείνη η γιαγιά, ο γιός της επέλεξε να πουλήσει το σπίτι της. Ο αγοραστής το κατεδάφισε μιάς και βαστούσε πολλά χρόνια και ρωγμές στη ράχη του.. Απο τότε έμεινε ανεκμετάλλευτο. Εδώ και μιά δεκαετία λοιπόν έχουν φυτρώσει τούτα τα δέντρα πάνω στα συντρίμια του. Καθώς τα χαζεύεις, αγαλλιάζει η ματιά σου κι ησυχάζει επάνω τους.. Δεν είναι λίγες οι φορές που ξαγρυπνάς μόνο και μόνο για να νιώσεις τη ζεστασιά τούτου του ονείρου,των πρώτων πρωϊνών ωρών.. Σα νά'ναι το γιατρικό πού'χεις ανάγκη για να συνεχίζεις να αντέχεις τη σκληρότητα της πόλης, που παρ'όλη τη φασαρία της σου μοιάζει τόσο έρημη,τόσο βουβή και ξένη.. Σκέφτεσαι πως άλλοι κάτοικοι αυτής της μίζερης πόλης δεν έχουν τη δική σου τύχη στο πίσω τους μπαλκόνι, δεν έχουν ίχνος πρασίνου να κοιτούν, μαλιστά πολλοί απο αυτούς δεν έχουν κάν πίσω μπαλκόνι. Κι έτσι με βουτηγμένη συνείδηση στην ευγνωμοσύνη και μυαλό πλανεμένο απο αλλοτινές εποχές, πλαγιάζεις ήρεμος για άλλη μιά αυγή.. Με παντζούρια πάντα ανοιχτά..να αγναντεύεις τα λιγοστά σου δέντρα σαν ιδέα δάσους για να γαληνεύεις..και τις δυό σπιθαμές ουρανό που σ'άφησαν τα απρόσωπα κτίρια και οι αποκρουστικές συστάδες πολυκατοικιών για να κοιτάζεις.. Νανουρίζεις τα βλέφαρά σου απ'τα τελευταία καθαρά κελαηδίσματα των πουλιών κι αποκοιμιέσαι μ'ευχαρίστηση στα χείλη σμιλεμένη.. Μη θέλοντας να ξέρεις πόσους θορύβους και βαβούρα θα καταγράψει το υποσεινήδητό σου κατά τη διάρκεια του ύπνου σου, όταν αρχίσουν να ξυπνούν τα θηρία της πόλης ένα-ένα....
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 1/7/2012
Σαν χαζέψεις όλα τούτα λοιπόν, αρχίζεις να πιστεύεις πως βρίσκεσαι σ'ένα επαρχιακό χωριό, σ'ένα πραγματικά αγνό χωριό.. Κι αρχίζεις να μυρίζεις στον αέρα νοσταλγία..Αφήνεσαι σε αναμνηστικούς συνειρμούς και για λίγο πάς πίσω.. Νομίζεις πως είσαι στ'όμορφο χωριό σου..σε κείνα τα χρόνια που γεμάτος χαρά ετοιμαζόσουν, στολιζόσουν σαν σου λέγαν οι δικοί σου να τραβήξετε για κεί.. Σε κείνες τις μέρες που τώρα μοιάζουν τόσο εξωπραγματικές.. Σιγοντάρεις μάλιστα τ'ονείρατό σου, κάνοντας σκέψεις παιδιάστικες, όπως, Θεέ μου κάνε κάποιος γείτονας νά'χει έναν κόκκορα, κι όπου νά'ναι να λαλήσει γεμάτος όρεξη για τον όρθρο.. Θέλωντας έτσι να συμπληρώσεις την παράξενα γλυκιά φαντασίωσή σου..Κι είναι τόσο γαλήνια σαν κλείνεσαι όλο και περισσότερο μέσα σ'αυτό το συναίσθημα εξοχής..
Άλλες φορές πάλι, μοιάζει να βρέθηκες στην όμορφη Αθήνα του '60, σε κάποιο παλιό γραφικό της σοκάκι..που σε λίγο θα ξεχυθούν στο δρόμο τα παιδιά να παίξουν μπάλα όλο χαρά και φωνές πνιγμένες στην αγνότητα, οι μανάδες θα βγάλουν σκαμπό έξω απ'τη πόρτα να κουβεντιάσουν τα νέα περίχαρες με τις γειτόνισσες και ν'αγναντέψουν για λίγο τη καινούργια ημέρα πρίν ξεκινήσουν τις καθημερινές δουλείες του σπιτιού..
Κι έτσι μεθυσμένος απ'το όνειρό σου, τραβάς για το πίσω μπαλκόνι..πού'χει για θέα του μια τόσο δά μικρή έκταση αποτελούμενη απο αρκετά δέντρα.. Θαρρείς πως είναι γαζιές..δε μπορείς να πείς και με σιγουριά..ποτέ δε ρώτησες να μάθεις..σου φτάνει μονάχα που υπάρχουν εκεί.. Σα χθές σου μοιάζει που στη θέση τους κάποτε δέσποζε μια παλιά κλασσική μονοκατοικία πού'χε γι'αφεντικό της μιαν αρχοντική γιαγιά..φίλη της δικής σου γιαγιάς. Τις θυμάσαι να ανταλλάσουν ευχές και καλημέρες κι άλλοτε να συζητούν ώρες, πνίγοντας πλήξεις και νεκρές ώρες μοναξιάς.. Σαν έγνεψε αντίο κείνη η γιαγιά, ο γιός της επέλεξε να πουλήσει το σπίτι της. Ο αγοραστής το κατεδάφισε μιάς και βαστούσε πολλά χρόνια και ρωγμές στη ράχη του.. Απο τότε έμεινε ανεκμετάλλευτο. Εδώ και μιά δεκαετία λοιπόν έχουν φυτρώσει τούτα τα δέντρα πάνω στα συντρίμια του. Καθώς τα χαζεύεις, αγαλλιάζει η ματιά σου κι ησυχάζει επάνω τους.. Δεν είναι λίγες οι φορές που ξαγρυπνάς μόνο και μόνο για να νιώσεις τη ζεστασιά τούτου του ονείρου,των πρώτων πρωϊνών ωρών.. Σα νά'ναι το γιατρικό πού'χεις ανάγκη για να συνεχίζεις να αντέχεις τη σκληρότητα της πόλης, που παρ'όλη τη φασαρία της σου μοιάζει τόσο έρημη,τόσο βουβή και ξένη.. Σκέφτεσαι πως άλλοι κάτοικοι αυτής της μίζερης πόλης δεν έχουν τη δική σου τύχη στο πίσω τους μπαλκόνι, δεν έχουν ίχνος πρασίνου να κοιτούν, μαλιστά πολλοί απο αυτούς δεν έχουν κάν πίσω μπαλκόνι. Κι έτσι με βουτηγμένη συνείδηση στην ευγνωμοσύνη και μυαλό πλανεμένο απο αλλοτινές εποχές, πλαγιάζεις ήρεμος για άλλη μιά αυγή.. Με παντζούρια πάντα ανοιχτά..να αγναντεύεις τα λιγοστά σου δέντρα σαν ιδέα δάσους για να γαληνεύεις..και τις δυό σπιθαμές ουρανό που σ'άφησαν τα απρόσωπα κτίρια και οι αποκρουστικές συστάδες πολυκατοικιών για να κοιτάζεις.. Νανουρίζεις τα βλέφαρά σου απ'τα τελευταία καθαρά κελαηδίσματα των πουλιών κι αποκοιμιέσαι μ'ευχαρίστηση στα χείλη σμιλεμένη.. Μη θέλοντας να ξέρεις πόσους θορύβους και βαβούρα θα καταγράψει το υποσεινήδητό σου κατά τη διάρκεια του ύπνου σου, όταν αρχίσουν να ξυπνούν τα θηρία της πόλης ένα-ένα....
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 1/7/2012
