Ονειραγέρας

Θεέ μου πώς μυρίζει έτσι ο αέρας απόψε; Θεέ μου!
Θαύμα θά'ναι! 
Πές μου, παίζεις μαζί μου; Παίζεις με το θνητό σου στρατιωτάκι; 
Ρωτάς ψιθυριστά τους αγγέλους σου πώς θα με μαγέψεις; 
Πώς μυρίζει έτσι! Θεέ μου! Τί δροσιά! Τί ευφορία!
Μυρίζεις χειμώνα και φθινόπωρο Θεέ μου!
Μυρίζεις υπολείμματα γλυκού καλοκαιριού!
Μυρίζεις γλυκά και βάναυσα μαζί!
Μοιάζει νυχτιά σε παραδείσου αλώνια ετούτη η αποψινή.

Μα πώς; Απο πού έρχεται τούτη η ευωδιά; 

Απο πού πηγάζει τούτος ο μαγικός αέρας;
Ώ Θεέ μου δε χορταίνω να τον αναπνέω!
Δώσ'μου κι άλλον, κι άλλον, κι άλλον...
Τούτος ο αέρας μυρίζει σα να γεννιέται μια ζωή.
Ναί! Μυρίζει ζωή!
Γεννιέται μιά ζωή τώρα, το νιώθω, το μυρίζω σου λέω!
Εισπνέω εκστασιασμένος και νομίζω οτι γεννιέται και μέσα μου κι άλλη ζωή ταυτόχρονα!
Αναπνέω δυό φορές! Μιά για μένα και μιά για τη ζωή!
Μα τί μυρωδιά είναι αυτή Κύριε!
Δεν έχω λόγια άλλα να τη παρομοιάσω, παρά μόνο τούτα που αισθάνομαι!
Και αισθάνομαι οτι κάθε που αναπνέω γεννιέται μιά Ζωή!
Λές να'μαι τρελός; 
Λές στ'αλήθεια να μυρίζει έτσι όταν γεννιέται μιά ζωή;
Δε χάρηκα άλλη μέρα την όσφρησή μου τόσο Κύριε!
Άχ! Θεέ μου τι αισθήσεις μου δώρισες!
Και γώ με τα αδέξια φοβισμένα χνότα μου τις έπνιξα..
Με τα φυλακισμένα κι άχρηστα χέρια μου τις τύφλωσα..
Συγχώρα με Θεέ μου που'χω το θαύμα μέσα μου και του γυρνώ τη πλάτη.
Κι εσύ φιλεύσπλαχνος ακόμη, συνεχίζεις να ντύνεις τα πνευμόνια μου με μεταξένιο αγέρα!
Κεντάς την ευλογία σου ολάκερη στο στήθος μου απόψε!
Μα κοίτα όμως κι εγώ στ'ανταποδίδω Θεέ μου!
Κοίτα τους πόρους μου όλους άνοιξα για σένα, 
κι όλον αυτόν τον άγιο άνεμο απο παντού τώρα εισπνέω.
Δώρο δικό σου όλο το δέος μου και τούτη η ηδονική ανατριχίλα..
Και είσαι εδώ, σε νιώθω Θεέ μου!
Σ'ανταμώνω στην ανάσα μου και σε κείνη τη παράξενη ιερή αύρα που βράζει απόψε στο στέρνο μου..

                                                                                                            
                                                                                                                μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 19/9/2014

Τα ανυπόφορα "Τί" και τα αβάσταχτα "Άν"

Τί να τα κάνω τούτα τα μακριά μαλλιά αν στα δικά σου δάχτυλα δε πλέκονται; 
Αν λυτά και μοναχά στη πλάτη στέκονται;
Τί να τις κάνω τούτες τις όμορφες κυματιστές τους τούφες αν δε ξαπλώνουν ηλεκτρισμένες στο στήθος σου; 
Αν δεν ανεμίζουν ανέμελες στο μύθο σου;

Τί να το κάνω τούτο το κορμί αν εσύ δε το αγγίζεις;  Αν δε το μυρίζεις; 
Αν στα δικά σου χέρια δε το χαλαλίζεις; 
Αν ιδρωμένο δε σπαρταράει μέσ'το πυρετό του έρωτά σου; 
Αν δεν ανατριχιάζουν οι πόροι του απ'το άγγιγμά σου; 

Τί να τα κάνω τούτα τα χείλη αν τα δικά σου ποτέ δεν ανταμώνουν;
Αν στέκουν θλιμμένα και στεγνά κι όλο ζαρώνουν;

Τί να τα κάνω και τούτα τα δύστυχά μου μάτια αν τα δικά σου ποτέ δεν αντικρίζουν; 
Αν μένουν άδεια απο σένα και δακρύζουν;

Τί να τη κάνω τούτη την μύτη αν δε ρουφάει όλη τη μυρωδιά σου μέσα της εκστασιασμένη; 
Αν δεν εισπνέει όλη την ανάσα σου ηδονισμένη;

Τί να τα κάνω κι αυτά τα χέρια αν σφιχτά δεν αγκαλιάζουν εσένα;
Αν δε θέλουν μέσα τους άλλον κανένα;
Τί να τα κάνω αν τα δικά σου δεν ακουμπάνε; 
Αν στο κενό γυμνά και έρημα κρεμάνε;
Αν δεν χαϊδεύουν το πρόσωπό σου, 
αν δεν σκουπίζουν τον αγιασμένο ιδρώτα απ'το μέτωπό σου; 

Τί να τα κάνω τούτα τα πόδια αν τρεμάμενα και μουδιασμένα γύρω απ'τα σκέλια σου δεν μπορώ να τα τυλίξω; 
Αν όλο το είναι σου δε μπορώ μέσα μου να το τραβήξω;

Τί να το κάνω αυτό το στόμα αν με λαχτάρα δε μπορώ να κοινωνήσω τα ιερά υγρά σου; 
Αν δε μπορώ να μεταλάβω όλη τη θεία κοινωνία του ερωτά σου;

Τί να την κάνω την ανάσα μου αν δε στενάζει στο φιλί σου; 
Αν δε λιγώνει στη φωνή σου;
Αν δε κομματιάζεται απ'τη ματιά σου;
Αν δε τρέμει στην αγκαλιά σου;

Για ποιόν να γίνομαι όμορφη αν εσύ δε με κοιτάζεις;
Γιατί να φορώ το καινούργιο μου φουστάνι αν εσύ δε το θαυμάζεις;
Ποιός ο λόγος να χορεύω αν η κιθάρα σου δε με συνοδεύει;
Αν με τη μελωδία της δε με ταξιδεύει;
Πώς να χαμογελώ αν εσύ με απαρνιέσαι;
Αν δε μ'αγαπάς και το καυχιέσαι;

Τί να τις κάνω και τούτες τις όμορφες στιγμές αν μαζί σου δε γίνεται να τις μοιραστώ;
Αν στο στέρνο σου δε μπορώ να κουρνιάξω κι απ'όλα τ'άσχημα να ξεχαστώ;

Τί να τον κάνω και τούτο το καταραμένο χρόνο, αν μαζί σου δε τον σπαταλώ;
Αν είμαι καταδικασμένη μονάχα απ'αναμνήσεις να σ'ανακαλώ.

Αν δίχως εσένα σέρνονται τα δευτερόλεπτα αιώνες
κι αν η απουσία σου στοιβάζει στο στήθος μου κοτρώνες,
αν ο λυγμός σου στη καρδιά μου δε σωπαίνει
κι αν ο κόμπος στο λαιμό μου επιμένει,
αν η πεισματάρα υπομονή μου δε σταματά να σε προσμένει
κι αν το πάθος μου το λυσσασμένο δε μαραίνει
τότε πές μου πώς να σε λησμονήσω,
το πόνο σου πώς να νικήσω;

Ξεστόμισα με τόση αφέλεια πως δε θέλω να μου πείς τίποτα,  
τώρα όμως καίν τα σωθικά μου απ'όλα αυτά τ'ανείπωτα.
Και συ ανόητε το πίστεψες και σώπασες,
μη θαρρείς λοιπόν πως τη φουρτούνα μου τη κόπασες.


Τώρα σε προστάζω να μου πείς το τρόπο να σ'αφήσω,
σε προστάζω να μ'απαντήσεις, χωρίς εσένα πώς να ζήσω;
Να μου πείς τη θύμησή σου πού να θάψω;
Το παράπονό μου με τί δύναμη να κάψω;
Την αγάπη μου για σε πώς να ημερέψω;
Και το καημό σου αυτόν πώς να παλέψω;
Υπάρχει ελπίδα τη καρδιά σου εγώ να κλέψω;

Πές μου σε παρακαλώ... Τί;;;
Τί να την κάνω την άμοιρη ύπαρξή μου αν δε τη θές να στη χαρίσω; 
Αν μακριά σου άδικα τη χαραμίσω;
Πές μου!

                                                                                             μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 1/9/2014