Ήσουν φοβισμένος, μα με τα μάτια σου την ανάσα μου τη θέριζες..
Γελούσες σα μικρό παιδί κι εγώ δε χόρταινα να σε κοιτάζω..
Κείνα τα δυό μεγάλα χείλη σαν σκεφτώ..ανάσα βαριά στενάζω..
Ήθελες μόνος να μένεις,να προκαλείς τον εαυτό σου
σα δούλος του εγώ σου, να σκαρώνεις μόνο το κακό σου..
Εκπαίδευες τους φόβους σου με αμφιβολία και καχυποψία,
τους έκανες αρχές σου και όπλα σε κάθε παρανοϊκή σου αυτοψία..
Είχες όμως ψυχή..Είχες δύναμη κεντημένη στο στήθος.
Διέσχιζες ορθός με ηθική,μέσ'το αχανές πλήθος.
Πληγωμένος επαναστάτης μιάς ιστορίας που σου άφησαν τα νιάτα σου
σεργιάνιζες πιά με μια βαριά πανοπλία,πού'χε γίνει ρούχο στα στήθια σου..
Κάποιες φορές έσερνες με τη ζερβή σου τη παλάμη και μια λόγχη κοφτερή..
και κάθε που σκότωνε,υψονόταν στον ήλιο και αστραφτερούσε απο αίμα λαμπερή..
Το μετάνιωνες..όμως έπρεπε να σκοτώσεις για να ζήσεις εσύ!
Έπρεπε να φοράς τη πανοπλία για να μη πληγωθείς εσύ!
Γρήγορα όμως τα όπλα έγιναν εσύ,κατάντησαν ο χαρακτήρας σου σε κάθε περίσταση..
Οι φόβοι σου πήραν τη μορφή σου και περνούσες για καταδίκη την ανάσταση..
Μπερδεύτηκες στο λαβύρινθο του εγώ σου και ξέχασες πως επαναστατούν..
Λησμόνησες πως οι ελεύθεροι άνθρωποι,δίχως ντροπή και φόβο αγαπούν..
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 28/3/2013
