-μα δε με φοβάσαι καθόλου? δε θα τρέξεις μακριά μου?
εκείνο απαντά:
-τόσο καιρό σε έψαχνα και τώρα θα φύγω μακριά σου?
-μα εσύ θα έπρεπε να με τρέμεις!τι έχεις πάθει? ξέχασες το ρόλο σου? σάλεψες?
-μόνο τ'αγκάθια φοβάμαι εγώ..απάντησε το μαύρο πρόβατο.αυτά τα καταραμένα αγκάθια..δε ξέρεις πότε και πού θα σε τρυπήσουν..πάντα σε αιφνιδιάζουν,είναι ύπουλα ξέρεις.. τά'χεις βρεί ποτέ στο δρόμο σου?
-ναι..πως!
-και?δε σκιάχτηκες διόλου?
-δε σε καταλαβαίνω μικρό μου σαλεμένο..μα αρχίζω να σε συμπαθώ αθελά μου..γυρνά και αποκρίνεται ο μελαχροινός λύκος.
-καλά κάνεις..μονάχα έτσι κερδίζεις το παιχνίδι..αν έχεις τη δύναμη να ξεγελάς το ρόλο που σου αναθέσαν,τότε μπορείς νά'χεις τον εαυτό σου μονάχα δικό σου..πιστεψέ το αυτό..απαντά το πρόβατο.
-μπερδεμένα μου τα λες..σα μαυροφορεμένη τρέλα σεργιανίζεις και μουρμουρίζεις?έτσι συνιθίζεις?
-χάρηκα που ήρθες πρός τα δώ..πώς κι απ'τα μέρη μου? λέει το πρόβατο.
-για σένα ήρθα.
-το ξέρω..σε περίμενα..
-δε κατάλαβες..είσαι το γεύμα μου για σήμερα..
-και αύριο ποιό θά'ναι το γεύμα σου?εδώ είναι ερημιά..δε θα βρείς τίποτα άλλο στη δικιά μου αγροικία για να φάς..μόνο χορτάρι και αγκάθια..σού'πα οτι αντιπαθώ τα αγκάθια?δε θυμάμαι αν στο είπα..τέλωςπάντων..λέγαμε πως δε θα βρείς τίποτα άλλο να τραφείς εδώ..οπότε έχω να σου κάνω μια πρόταση..
-σ'ακούω τρελό μου.
-μπορείς αν θές να με τρώς κάθε μέρα λίγο-λίγο,ώστε νά'χεις για αρκετές μέρες να μασουλάς κρέας..κάθε μέρα κι απο λίγο μεζέ..πως σου φαίνεται?
-σ'αρέσει να σε βασανίζουν? απόρισε ο λύκος.
-όχι ,μ'αρέσει να σε βασανίζω εγώ..
-μα τι λές?τά'χεις χάσει?
-λέω πως θέλω να γίνουμε φίλοι οι δυό μας..τί λές κι εσύ?σε πειράζει να μείνεις νηστικός και να κερδίσεις έναν φίλο?
-πάντα ήθελα έναν φίλο..ίσως έναν φίλο ακριβώς σαν εσένα..δεν είμαι σίγουρος ακόμα..ξεστομίζει ο λύκος.
-μη το σκέφτεσαι λοιπόν..πάμε να σου δείξω τα μέρη μου..
-ας πάμε..
-μη στεναχωριέσαι..θα σου δείξω και τις κρυψώνες μου,σε περίπτωση που το μετανιώσεις,να ξέρεις που θα με βρείς για να με καταβροχθίσεις..
-είσαι στ'αλήθεια το πιο περίεργο πρόβατο που γνώρισα ποτέ μου..
-γιατί πρόλαβες μήπως να γνωρίσεις κανένα ποτέ?σε άφησε ποτέ η λαιμαργία σου?
-αυτό να μου πείς..πάντως μου φαίνεται πως μοιάζουμε οι δυό μας..
-καλό αυτό..αρχίζεις να ξεφεύγεις απ'τη παγίδα των προκαθορισμένων ρόλων.. λέει όλο θάρρος το πρόβατο. Κι έτσι άρχισαν να περπατούν χέρι-χέρι..
-μη νομίζεις πως δε σε φοβάμαι.. λύκος είσαι..σαφώς και σε φοβάμαι..συνέχεια σε φοβάμαι..δε ξέρω πότε θα στρέψεις τη μασέλα σου πρός τα μένα..μπορεί και ποτέ..σε φοβάμαι και σε εμπιστεύομαι παράλληλα..ξέρεις γιατί? γιατί δε με φοβίζει το να σε φοβάμαι..με φοβίζει το να αρχίσω να σ'αγαπώ..με καταλαβαίνεις?
-νομίζω πως καταλαβαίνω..περίπου το ίδιο φοβάμαι κι εγώ..ξέρεις δεν είναι του ρόλου μου να κάνω παρέα με πρόβατα..έστω και μαύρα,αλητήρια σαν εσένα..άν με δούν θα με περιγελούν..ίσως με περιγελάσεις κι εσύ κάποτε επειδή δε σου κατέστησα κατανοητή τη κυριαρχία μου επάνω σου,επειδή με λύγισες,επειδή μ'έκανες να υποταχθώ σαν όμοιος σου.. κι όμως μερικές φορές νομίζω πως είμαι όμοιος σου..μα για πρόβατο δεν είσαι ταπεινό,παρά μόνο περήφανα ταπεινό..περίεργο στ'αλήθεια..
-κι εσύ για λύκος δεν είσαι περήφανος,παρά μόνο ταπεινά περήφανος..εξίσου περίεργο.. Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες.. κουβεντιάζοντας,προχωρούσαν..γνώριζαν κάθε μέρα ο ένας τον άλλον όλο και πιο πολύ..ώσπου γινήκαν αδέρφια και φίλοι δίχως να το καταλάβουν.. Ήρθε όμως και κείνη η μέρα που λογομάχησαν..εκείνη η μέρα που πάντα έρχεται σε μια τόσο στενή σχέση..άρχισαν να μαλώνουν,προσπαθώντας να επιβληθεί ο ένας στον άλλο..κι όταν ο θυμός έρχεται στο προσκήνιο,συνιθίζεται να ξεχνάς τα πάντα και να φοράς ξανά το ρόλο πού'μαθες απο μικρός..κλείνεσαι πάλι στο καβούκι σου και βγάζεις νύχια..ξεθάβεις τον εγωϊσμό που είχες πετάξει για λίγο και παύεις νά'σαι αυτός που ήσουν μαζί του,η οργή μπερδεύει τη κρίση σου και γίνεσαι εχθρός..αντίπαλος.. Εκεί στη φωτεινή πεδιάδα με τα ξανθά στάχυα..κύρηξαν το πόλεμο..ξεκίνησαν να παλεύουν κάτω απ'το φώς του ήλιου..σα δύο μανιασμένα ανεξέλεγκτα φρικιά.. Όρμηξαν ο ένας πάνω στον άλλον..με τυφλωμένη ψυχή να κατασπαράξουν τα κουφάρια τους.. Έγδερνε ο ένας τον άλλον,δάγκωνε ο ένας τον άλλον,αντάλλαζαν κουβέντες άσχημες..πίσω δεν έκανε κανείς..Πάλευαν για μέρες μέχρι που άρχισαν να πονάνε αντίστροφα..λές κι αντάλλαξαν πανωφόρια,λές κι αντάλλαξαν τρίχωμα και δέρμα.. Όταν ο λύκος χτυπούσε το πρόβατο,πονούσε εκείνος..κι όταν το πρόβατο χτυπούσε το λύκο,πονούσε εκείνο.. Όταν ο λύκος δάγκωνε το πρόβατο,υπέφερε ο ίδιος, κι όταν το πρόβατο δάγκωνε το λύκο,υπέφερε το ίδιο.. Κάπου εκεί σταμάτησαν..κοίταξαν ο ένας τον άλλον και ξέσπασαν σε κλάμματα..Συνειδητοποίησαν πως είναι ίδιοι,πως είναι ένα,πως όταν πονάει ο ένας πονούν κι οι δυό μαζί..
-συγχώρα με λέει το πρόβατο στο λύκο..δεν είχα ιδέα πόσο μέσα μου σ'είχα βυθίσει..
-εσύ πρέπει να με συγχωρήσεις..δε τα κατάφερα να σκοτώσω για χάρη σου το κακό μου εαυτό..τα θαλάσσωσα.. αποκρίθηκε με βυθισμένη θλίψη στη μιλιά ο λύκος.
-έκανα λάθος που νόμιζα για λίγο πως πρέπει να σ'εκδικηθώ..πως πρέπει να καταφέρω να σου θυμώσω..πως δε σε χρειάζομαι..
-σώπα..εγώ έσφαλα μικρό μου..που πίστεψα πως θα μού'κανες κακό εσύ..που σε φοβήθηκα..που κλείστηκα μέσα μου και σ'απαρνήθηκα με τόση ευκολία..
-προδώσαμε για λίγο ο ένας τον άλλον..το κατάλαβες?..τώρα που το συλλογίζομαι μου φαίνεται σα ψέμματα..τί σκεφτόμασταν άραγε και φερθήκαμε έτσι? λέει το πρόβατο.
-θα σου πώ εγώ τι σκεφτόμασταν.. το εγώ μας..το ξεμπρόστιασμά μας..τους ονειροφόβους της συνείδησης..και υποταχθήκαμε ξανά στους ρόλους που μας αναθέσαν..τους ρόλους που τόσο ήθελε ο ρηξικέλευθος νούς μας να απαρνηθεί..είχες δίκιο τελικά σ'εκείνο που μού'χες πεί όταν σε γνώρισα..για τους ύπουλους ρόλους..τώρα σε καταλαβαίνω..
-κάποτε σε ρώταγα λύκε λύκε είσαι εδώ? θυμάσαι? λύκε λύκε..μου τώρα ξέρω πως είσαι εδώ..
-μ'αρέσει που κάποιοι πίστεψαν πως θα χρειαζόμασταν τσοπάνη διαιτητή για να συνυπάρξουμε εμείς οι δυό..αστείο δεν είναι? αναρωτιέται ο λύκος.
-γι'αυτούς ήταν φυσιολογικό λέει το πρόβατο.ξέρεις φίλε μου μερικές φορές η πραγματικότητα αλλάζει φορεσιά αναλόγως με το ποιός τη κοιτάει.. τίποτα δεν κατέχει μοναδικό τίτλο ή ακόμα και μοναδική ιδιότητα..εμείς καθαρά διαλέγουμε απο ποιά οπτική γωνία θα αγναντέψουμε τη ζωή.. κι αν θα υπακούσουμε στους υποτιθέμενα ορθά ρόλους μας.
-τώρα σε καταλαβαίνω.. θά'ταν πολύ να ζητήσω να μπορούσαν να μας καταλάβουν κι άλλοι?γιατί να μη μπορούν να δούν και κείνοι το κόσμο όπως εμείς?
-χρόνια τό'χα αυτό το παράπονο,σιγοντάρισε το πρόβατο.. το ίδιο παράπονο με σένα..όμως ήρθε καιρός αλλόκοτος και κύματα σαράντα..που μ'έκαναν να συνειδητοποιήσω πως δε μπορώ εγώ ν'αλλάξω τους άλλους αν δε το θέλουν κι οι ίδιοι..μάταια αυταπατάσαι ακόμη..άν είναι θα καταλάβει μονάχος του ο άλλος και θά'ρθει προς τα δώ.. όπως κατάλαβες κι εσύ κι ήρθες σιμά στο μήκος των συναισθήσεών μου..θυμάσαι όταν σε γνώρισα πόσο απείχες απο μένα? κοίτα τώρα τα ονείρατά μας πως συνοστίζονται αγκαλιασμένα σαν σε βάλς κοινής συνείδησης,ίσως ακόμα κι αδερφής ψυχής.
-σ'ευγνωμονώ γι'αυτό ξέρεις..ψέλλισε σφηνωμένος στο συναίσθημα της συγκίνησης ο λύκος.
-για ποιό?
-γι'αυτό μικρό μου.γι'αυτό που μού'κανες.που δώρισες στη ψυχή μου μάτια διορατικά..που μ'έμαθες να κοιτώ μ'αυτά..να ανασαίνω μ'αυτά..να αντιλαμβάνομαι μ'αυτά και ν'αγαπώ μ'αυτά..
-σ'αγαπώ μελαχροινό λυκάκι μου..σταμάτα να με εξυψώνεις,πετόντας όλα τα εύσημα που σου ανήκουν..εγώ σ'ευγνομονώ που στάθηκες να με γνωρίσεις..που δε βιάστηκες να κρίνεις,που ανέχτηκες την τρέλα μου και τους ακατανόητους σαλεμένους μου συνειρμούς..που ξεγέλασες τη ράτσα σου κι όλη την εξουσία που κατείχε επάνω της κι έγινες δικός μου φίλος..που απο βασιλιάς του δάσους,έγινες σύντροφος ενός περιθωριακού μαύρου προβάτου..που ολάκερη τη δύναμή σου τη ξόδεψες μόνο για καλό..που κατάφερες και μ'έβαλες πάνω απο σένα..σ'ευχαριστώ.. μουρμούρισε το πρόβατο ανακουφισμένο μέσ'την εξαγνιστική θεραπεία της αποκαλύψεώς του.
-κι εγώ μπορεί να σ΄αγαπώ,αλλά δε θα στο πώ..δε θέλω να το ξέρεις ακόμα.. ξέρεις τις περισσότερες φορές οι λύκοι φοβούνται πολύ περισσότερο απο τα πρόβατα κι ας μη το δείχνουν..τα πρόβατα και ειδικά εσύ..χαρίζουν μ'ευκολία τον αμόλυντο πυρήνα τους κι ας ξέρουν πως ίσως θυσιαστούν για σένα..έχουν την άγια δύναμη να θυσιαστούν.. εμείς οι λύκοι δεν την έχουμε..εμείς δε χαριζόμαστε..φοβόμαστε κι επιτειθόμαστε..
-σταμάτα!αναφώνησε το πρόβατο.ώς εδώ..το ξέρω πως είναι δύσκολο για σένα να εκτείθεσαι..δε χρειάζεται να το κάνεις για μένα..ξέρω..σε καταλαβαίνω..ήδη μου εξομολογήθηκες πολλά και στ'αλήθεια μού'ναι αρκετά..
Τότε γύρισε ο λύκος κι είπε μ'όση αλήθεια κατάφερε να στραγγίξει απο μέσα του.
-ένα μόνο να θυμάσαι..πάντα θα σε προστατεύω. ότι και να γίνει δε θ'αφήσω να πάθεις κακό μικρό μου.
Το πρόβατο γρύλισε μ'ένα ξέγνοιαστο αναστέναγμα καθυσήχασης κι ύστερα κούρνιασε στη κοιλιά του λύκου. Εκείνος έγλυφε τη σκούρα σγουρή του κεφαλή σα να τού'λεγε είμαι εδώ,δε ξέρω τρόπο για να φύγω..
Κάπως έτσι τελειώνει τούτη η ιστορία του παραλληλόκοσμου.Μια ιστορία που ζεί μακριά πολύ απ'τα δικά μας μέρη..Μια ιστορία που στο κόσμο τούτο μοιάζει παραμύθι για παιδιά.
αφιερωμένο στον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο.
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 27/4/2012
