Ο κήπος των Επτά

Η συνοικία της Βαβέλ όλο και μεγαλώνει.. Μόνο που τώρα δεν ορθώνεται κανένας πύργος, πουθενά στον ορίζοντα.. Τώρα μόνο κάτι χαμόσπιτα και κάποιες καλαμένιες καλύβες, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ενιαία αυλή μεταξύ τους. Έναν κήπο δικό τους, που θα τον μοιράζονται στα ίσα.. Δεν υπάρχει όμως και πάλι καμία συννενόηση και καμιά συνεργασία.. Ο ένας θέλει το κήπο πνιγμένο στον μανδραγόρα, νομίζει πως μέσ'τη παραίσθηση θα λυτρωθεί απ' πόνο του και θα βρεί τον εαυτό του.. Δεν βρίσκει το νόημα πουθενά..πάντα ζηλεύει εκείνα που δεν έχει.. Δεν νιώθει ικανοποιημένος ποτέ σε τούτο το κόσμο..και ψάχνει συνεχώς να γεμίσει τα κενά μέσα σε νιρβάνες, μέσα σε τεχνητά όνειρα.. Δημιουργεί ένα νοητό σύμπαν και τοποθετεί μέσα σ'αυτό όσα νομίζει πως στερήθηκε, όσα θέλει και νομίζει πως του τα πήραν, όσα πιστεύει πως του ανήκουν..και πασχίζει να κλέψει τη χαρά και τη πληρότητα, που τόσο φθονεί όταν είναι νηφάλιος..και να τις σφηνώσει στην έκστασή του..

Ο άλλος θέλει το κήπο γεμάτο απο δέντρα με χρυσαφένιους-πολύτιμους καρπούς..θαρρεί πως είναι ο Μύδας.. Σ'όλα ορίζει μια τιμή και μια υποτιθέμενη αξία, μονάχα έτσι έχει μάθει να μετράει τα πράγματα.. Μεθάει μέσ'τα λεφτά, ασφυκτιά μέσ'τα φλουριά, τα φυλά και τα προσέχει σα νά'τανε παιδιά του..του φτάνει μόνο να τα κοιτά και ν'ανασαίνει αναμεσά τους..και είναι ευτιχισμένος..

Ο άλλος πάλι ονειρεύεται το κήπο πλημμυρισμένο απο αγκάθια και τσουκνίδες..έτσι μονάχα νιώθει ασφαλής..οχυρωμένος πίσω απ'τα αγκάθια νιώθει ήσυχος και νομίζει πως κανείς δεν θα τον πλησιάσει.. Ξεχνά όμως εκείνους που διαφέρουν απο κείνον! Εκείνους που μάθαν να πονάνε απο γεννησιμιού τους και δεν έχουν πιά τίποτα να φοβηθούν..κι απλώς βουτάνε μέσ'τα αγκάθια σα να βουτούσαν σε μια δροσερή, γαλάζια κι απαλή θάλασσα.. Του αρέσει τόσο να καρφώνει  και να βασανίζει τους άλλους.. Ηδονίζεται με τον πόνο που τους προκαλεί.. Περιφέρεται μονίμως θυμωμένος με όλα..κι έτσι μέσ'το κλοιό της αδιαφορίας του, δε σταματά να τρέφει την οργή του..

Ο επόμενος λαχταράει το κήπο λουσμένο στους γιγάντιους ηλίανθους..αυτούς που στρέφουν το χρυσαφένιο κεφάλι τους ψηλά και κοιτούν τον ήλιο περήφανοι..ρουφάνε το φώς του και χαμογελάνε σα νά'χανε ψυχή.. Τρέμει τις σκιές, φοβάται τα βράδυα.. Θέλει πάντα να είναι σίγουρος. Εμπιστεύεται μόνο ο,τι βλέπει.. Θέλει πάντα να δείχνει δυνατός.. Κρατά τα δάκρυά του κλειδωμένα.. Καλύπτει τις πληγές του,αγκαλιάζει τον εγωϊσμό του, φοβάται τόσο πολύ να μην εκτεθεί..και τρέφει ασταμάτητα τη ματαιοδοξία του..

Είναι όμως κι ο άλλος που πιστεύει πως ο κήπος πρέπει νά'ναι ζωντανός μονάχα τη νύχτα.. Να απαρτίζεται απο μυριάδες νυχτολούλουδα που θα ξεδιπλώνουν τα ιώδη πέταλά τους όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός.. και απο χιλιάδες πυγολαμπίδες, που θα χορεύουν και θα αιωρούνται στον αιθέρα σα ξωτικά παραμυθιού.. Αυτός κρύβεται την ημέρα..φορά τη μάσκα του και περιφέρεται σα φάντασμα ώσπου να δύσει ο ήλιος.. Σα διψασμένος βρυκόλακας σεργιανίζει..και με σύμμαχό του τη σαγήνη της νυχτιάς, ντύνεται το φεγγάρι μέσ'τα μάτια του..και σαν ανοίξει τα βλέφαρά του, οι κόρες των ματιών του μεταμορφώνονται σε κατακίτρινα-ωχρά μισοφέγγαρα.. τότε ζυγώνει προς τον ανυποψίαστο μάρτυρα και με τούτο το λάγνο-θανατερό βλέμμα, τον θυσιάζει σαν αφελή αμνό, σαν αμόλυντο βρέφος, στο βωμό της αχόρταγης αλαζονείας του.. Το αγαπημένο του παιχνίδι είναι η αποπλάνηση..

Ο άλλος φαντάζεται το κήπο να βρυχάται απο ζωή.. Νά'ναι γεμάτος απο κάθε λογής φυτό, δέντρο ή λουλούδι..νά'ναι βουτηγμένος μέσ'τα χρώματα..να αναδύει απο παντού ελκυστικές μυρωδιές.. Όλα ανθισμένα τριγύρω, όλα να αγγίζουν τη τελειότητα.. Είναι αυτός που το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να ζητάει....να ζητάει....κι άλλο....κι άλλο....πιο πολύ....περισσότερο.... Είναι αυτός που σκοτώνει για τη τελευταία σταγόνα.. Αυτός που όλα τα θέλει δικά του.. Αυτός που ποτέ δε νιώθει γεμάτος, κι όλο ρουφάει....ρουφάει....μέχρι να κάνει εμετό.. Είναι ο πιστός υπήκοος της απληστίας.. Ποτέ δε ξεστομίζει "ευχαριστώ", παρά μόνο "θέλω"..

Είναι βέβαια και ο άλλος.. Εκείνος που είναι ανίκανος να δεί τον κήπο.. Εκείνος που βλέπει το κήπο άδειο..χωρίς ίχνος ζωής..ολότελα νεκρό.. Περικυκλωμένο απο αντάρα και καταχνιά.. Βυθισμένο στη ξηρασία.. Με άψυχα-σάπια φύλλα να σέρνονται στο χώμα, βρομερά έλη και δαιμονικούς βάλτους που καταπίνουνε το βήμα σου και σε βουλιάζουνε μέσα τους.. Είναι αυτός που πρόδωσε τον εαυτό του.. Αυτός που απελπίστηκε νωρίς.. Ζωντανός-Νεκρός! Κρατά απόσταση απ'τη ψυχή του.. Δεν αντέχει τον ίδιο του τον εαυτό.. Τεμπελιάζει μέσ'την αυταπάρνησή του.. Στέκει οκνός-άπραγος και καρτερεί το θαύμα.. Γαντζώνεται στο πάτο.. Βουλιάζει.. Πνίγεται..και δε βγάζει μιλιά..σταμάτησε εδώ και καιρό να προσπαθεί.. Βυθισμένος στην μελαγχολία σαν απο πάντα..πήρε σοβαρά τη στεναχώρια του, πίστεψε στις ενοχές του και μίσησε το εγώ του.. Άλλοτε ασφυκτιά μέσ'τα δάκρυά του κι άλλοτε στρέφει τα χέρια του εναντίον του.. Δεν ελπίζει τίποτα, παρά μόνο φοβάται..συνέχεια φοβάται και κρύβεται.. Μέσα σ'ένα μαύρο πέπλο κουλουριάστηκε, για να μη μπορέσει κανείς να διακρίνει τη κούφια του ψυχή..να μην μπορέσει κανείς να τον λυπηθεί.. Νομίζει πως είναι καταδικασμένος..ίσως και καταραμένος και δίχως καν να αντισταθεί..απλώς το αποδέχεται και τα παρατάει..

Τούτοι οι Επτά αμαρτωλοί κάτοικοι της Βαβέλ,θαρρούν πως θα καταφέρουν να δημιουργήσουν έναν κοινόχρηστο κήπο..μια οικογενειακή αυλή..

Ξεχνάν όμως πως ο Θεός κρατά το καθένα απο αυτούς γυμνό μέσα στα χέρια του.. Ένα βρέφος ο καθένας..ένα βρέφος γυμνό, γεμάτο πορφυρές χαρακιές σ'όλο του το κορμί, ξαπλωμένο μέσ'τα χέρια του Θεού.. Όλες οι αμαρτίες στο φώς..όλα τα λάθη στο φώς εκτεθειμένα..

Ήρθε η ώρα της σποράς λοιπόν.. Σπείρε ασυννενοησία λοιπόν.. Σπείρε διχασμό.. Σπείρε γλώσσες διαφορετικές.. Νόημα χαμένο, ενότητα χαμένη, κατανόηση ανύπαρκτη.. Τόσες διαφορετικές οπτικές γωνίες..πώς να συμβιώσουμε παίρνοντας ο καθένας απο μια διαφορετική? Η τιμωρία τούτη..η τιμωρία της οπτικής γωνίας, η τιμωρία της ελεύθερης βούλησης, η τιμωρία της άποψης, αυτή η τιμωρία είναι αβάσταχτη.. Αυτή κρατά τους Επτά σε διχόνοια, μακριά απο δεσμούς αγάπης, συνεργασίας,δημιουργικότητας,ένωσης... Καμία αυλή δεν ολοκληρώνεται έτσι.. Κανένας πόνος δε γιατρεύεται έτσι, καμιά χαρά δε μοιράζεται έτσι.. Και η αλληλεγγύη φαντάζει συμπεριφορά αγίου, δεν την φτάνουν ποτέ..τη λαχταρούν και δεν τη φτάνουν.. Ο καθένας με το θανάσιμο αμάρτημά του αγκαλιά κι ενίοτε φορτωμένος και με μερικά άλλα στη ράχη.. Άλλωστε τούτα τα αμαρτήματα ανταλλάσονται συνεχώς..ο καθένας έχει το δικό του,όμως ανά καιρούς, αρπάζει κι άλλα απ'τους υπολοίπους κι ύστερα τα ξαναπετά.. Ο καθένας λοιπόν περπατά και συλλογίζεται τον τρόπο ώστε να δημιουργηθεί η αυλή.. Όμως η ιστορία με το πύργο επαναλαμβάνεται.. Σε τούτη τη Βαβέλ δεν υπάρχει σωτηρία, μήτε δημιουργία, παρά μόνο καταστροφή και τιμωρία.. Δεν βγάζει η ανηφόρα...Δεν υπάρχει ανάσα, αλλά ούτε και δύναμη για να περπατηθεί.. Κι έτσι οι Επτά κατηφοράνε...προς το Κενό...προς τη Μαύρη Τρύπα... Όλες οι προσπάθειες μάταιες.. Ό,τι φύτρωσε σε τούτη την αυλή, τώρα ξεριζώνεται..όλα ισοπεδώνονται..τα λουλούδια μαραίνουν..τα δέντρα γκρεμίζονται, τα βότανα ξεραίνονται, οι καρποί σαπίζουν, οι μυρωδιές μουχλιάζουν, τα παρτέρια τώρα μοιάζουν με σκιάχτρα.. Ολάκερος ο κήπος καίγεται.. Παίρνει φωτιά μπρός τα μάτια τους.. Εκείνοι ανίκανοι να τον σώσουν..ανίκανοι να δούν-να κοιτάξουν πραγματικά..να ακούσουν πραγματικά το υποσυνείδητό τους, στέκουν με μάτια χαμένα, με στόματα αποχαυνωμένα.. Ύστερα ορμούν ο ένας πάνω στον άλλον.. Σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.. Κείνοι που κάποτε για λίγο έμοιασαν με αγγέλους, τώρα μεταμορφώνονται σε δαίμονες.. Πολεμούν με χίλιες ανάσες μίσους να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον.. Δεν αντιλαμβάνονται πως είναι ένα..και οι Επτά είναι Ένας και ο Ένας είναι οι Επτά.. Κι έτσι καθώς κομματιάζονται είναι σα να δολοφονούν τον ίδιο τους τον εαυτό, σα να σχίζουν στα δύο το είναι τους.. Τώρα στη Βαβέλ επικρατεί σύγχυση, όλα βουλιάζουν σαν σε ναυάγιο και μονάχα μια ορχήστρα απο ηλεκτρικές κιθάρες τους συνοδεύει μέχρι το τέλος, τους συνοδεύει στο χαμό τους.. Οι κιθάρες δε σταματούν ποτέ.. Σαν μαγική υπόκρουση που επιβάλλει με το δικό της τρόπο νηνεμία... Σε λίγο όλα θα κοπάσουν...ακούς? Σα να κρυφάκουσε ο Θεός τη μυστική τους μετάνοια, σα να λυπήθηκε την άγνοιά τους..ακούς?...ηχούν τα τύμπανα..όλα τελειώνουν..ακούς? Άκου τα τύμπανα...άκου πως ουρλιάζουν..άκου πως θρηνούν..πως σέρνουν μαζί τους την κορύφωση..την πλήρωση της προφητείας..τη κάθαρση..το τέλος..

Και τώρα οι Επτά εξαγνισμένοι ενώνονται στο Ένα, στο Μαζί, στην Ιδέα, στην μοναδική οπτική γωνία..που δεν έχει εμπόδια,κενά ή μαύρες τρύπες.. Τώρα απελευθερώνονται απ'τα βαριά τους πόδια κι απ'το σκληρό τους έδαφος και γεννούν φτερά στη πλάτη.. Λυτρώνονται όμως κι απ'το ανυπόφορο μυαλό τους.. Μένουν μόνο με τη ψυχή τους οδηγό.. Με τη ψυχή τους βαδίζουν, με τη ψυχή τους ανασαίνουν, με τη ψυχή τους βλέπουν.... Τώρα πιά δεν κοιτάζουν απλώς, τώρα βλέπουν στ'αλήθεια με την μονόφθαλμη ψυχή τους.. Σαν η αλήθεια απ'το κουτί της Πανδώρας, να επιτέθηκε μ'ορμή στην οφθαλμοκόρη της ψυχής τους...

Τώρα που αντιμετώπισαν τον Θάνατο κατά πρόσωπο, τώρα που άφησαν πίσω τις φτηνές στιγμές κι όλα τα πάθη, τώρα που έσπασαν τα δεσμά της παραίσθησης του πόνου, τώρα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ !!! Τώρα στροβιλίζονται με χέρια απλωμένα και φτερά ξεδιπλωμένα..στροβιλίζονται..κι ανεβαίνουν..ψηλά..ψηλά πολύ..

Ανασταίνονται  στη Σύνδεση, ανασταίνονται στην Ενότητα, ανασταίνονται στην Ιδέα, ανασταίνονται στο Φώς, ανασταίνονται στο Ένα! Ανασταίνονται ξανά στα χέρια του Θεού....

                                                                                                                                                                                   μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 14/3/2012

Εκείνοι....

Οι άνθρωποι με τα κίτρινα πρόσωπα...σε κοιτάζουν επίμονα..σαν αδηφάγοι βρυκόλακες, λαχταρούν να σου ρουφήξουν το αίμα για να πάρει χρώμα το χλωμό τους πρόσωπο. Οι άνθρωποι με τη σιδερένια μάσκα...γδέρνουν τα μάτια σου με τις αιχμηρές άκρες των ματιών τους.. Τραυλίζουν για λίγο κι ύστερα υποφέρουν μέσ'το ίδιο τους το μίσος, πασχίζουν να απαλλαχτούν απ'αυτό.. το ξερνάνε πάνω σου, χωρίς ίχνος οίκτου.. Κι ύστερα ξανατραυλίζουν απο αλαζονεία και μοχθηρή ανακούφιση.. 
Οι άνθρωποι με τα μολυσμένα χνώτα..βαριανασαίνουνε σιμά στ'αυτί σου, σαν ετοιμοθάνατα κοράκια..που ενώ ψυχορραγούν, έχουν ακόμη το κουράγιο να κατασπαράξουν το κουφάρι σου.. 
Οι άνθρωποι με τα πέτσινα μαστίγια...περιφέρονται αλαφιασμένοι, γεμάτοι ανικανοποίητη οργή...κι όταν σ'αντικρίσουν να χαμογελάς, κείνη η οργή τους τρώει τα σωθικά και ξεκινούν να εκτοξεύουν κατά πάνω σου το μαύρο τους ιμάντα.. Δεν δίνουν δεκάρα για το που θα σε πετύχουν..αρκεί να βρούν ψαχνό που θα ματώσουν.. 
Οι άνθρωποι με τη πλανερή όψη, με τη σατανική γοητεία..σε πλησιάζουν ευγενικά, ρουφάνε λίγο-λίγο την ενέργεια της ψυχής σου, σε χαζεύουνε γεμάτοι ικανοποίηση να μεθάς στη παρουσία τους..ηδονίζονται σαν ανώμαλα φρικιά σαν σε βλέπουν όλο και πιο πολύ να παραδίνεσαι..γδύνουν με τα μάτια τους αργά-αργά τη περηφάνεια σου..σαν σειρήνες σε μαγεύουν με το κάλεσμά τους, σε παίρνουν με το μέρος τους κι ύστερα σε κάνουν να σέρνεσαι σαν ένα τίποτα, ένα πραγματικό τίποτα, σαν ένα λάθος της φύσης.. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν το θράσος αργότερα να σε λυπούνται.. Να σου χτυπούν τη πλάτη συγκαταβατικά, να προσπαθούν να σε συνεφέρουν, για να μπορέσουν πάλι να σε ρίξουν κάτω... 
Οι άνθρωποι με τα μαύρα χνάρια..διασχίζουν τις γωνίες του μυαλού σου σαν ακονισμένα ξυράφια, γδέρνουν αλύπητα την αντοχή σου, μαυρίζουν το φώς σου, ποδοπατάνε τις σκέψεις σου, γαργαλάνε τον εγωϊσμό σου....
Οι άνθρωποι με το φρικιαστικό γέλιο..σαν τέρατα σε περικυκλώνουν και μ'ένα βρόντο σιχαμερό γελάνε...γελάνε...μέχρι να στερέψει η ανάσα τους.. Βιάζουν την υπομονή σου και σοδομίζουν τη πίστη σου.. Κρυφακούν τη προσευχή σου και σε χλευάζουν.. 
Οι άνθρωποι με το κενό πρόσωπο..με το πρόσωπο που δεν έχει μάτια..με τις ανύπαρκτες εκφράσεις..με την ανέκφραστη όψη.. Μάθαν νά'ναι καλοί μόνο στα λόγια.. Μόλις τους χαρίσεις λίγη απ'την αλήθεια σου, φρικάρουν.. Σαν προσπαθήσεις να ανοίξεις τα κρυμμένα τους μάτια, αρχίζουν να τρέχουν τρομαγμένοι.. Δεν αντέχουν αυτό που βλέπουν.. Δε μπορούν να το σηκώσουν.. Σαν κοιτάξουν το πόνο σου γυμνό, την αλήθεια σου αμασκάρευτη..τρομοκρατούνται, δειλιάζουν, δεν έχουν τη παραμικρή δύναμη να σε βοηθήσουν, δεν προσπαθούν ούτε λίγο να σε καταλάβουν.. Διαλέγουν το εύκολο κι εξαφανίζονται.. 
Οι άνθρωποι με τις πύρινες γλώσσες..με τα αιματηρά λόγια..με τις λέξεις που μαχαιρώνουν τη συνείδησή σου, δυναμώνουν τις τύψεις σου και σιγοντάρουν τη μελαγχολία σου.. Σπαταλάνε την ορθή σου κρίση και μαραίνουν την ελπίδα σου... 
Οι άνθρωποι με τα γιγάντια πλοκάμια..περισυλλέγουνε γοργά το βήμα σου, το ξεστρατίζουν και καθώς σου μπερδεύουνε τα πόδια..εσύ σκοντάφτεις κι υποκλίνεσαι μπρόστά τους, θέλοντας και μή....απλώς γονατίζεις..γονατίζεις χωρίς καλά-καλά να το σκεφτείς.... 
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζυγώνουν πότε πότε προς το μέρος σου.. Μη τους αποφύγεις.. Νά'σαι έτοιμος για κείνους.. Θα'ρθούν να σου πουλήσουν κουβέντες σοφές με ακριβό τίμημα.. Δε θα μπορέσεις να τους αποφύγεις. Είναι μια δοκιμασία που πρέπει να γίνει.. Εσύ θα τους αγκαλιάζεις και κείνοι θα σε γδέρνουν.. Εσύ θα τους ανέχεσαι και κείνοι θα σε χτυπούν.. Εσύ θα προσπαθείς και κείνοι θα σου κόβουν τα χέρια.. Εσυ θα τους πιστεύεις και κείνοι θα σε προδίδουν.. Εσύ θα τους σώζεις και κείνοι θα σε ρίχνουν στο κενό.. Εσύ θα ικανοποιείς τη ματαιοδοξία τους και κείνοι θα ποδοπατάνε τη περηφάνεια σου.. Εσύ θα τους αγαπάς και κείνοι θα σε σκοτώνουν......... 
Θυμήσου μονάχα ένα! Μην γίνεις ποτέ ένας απο αυτούς! Μη γίνεις κι εσύ σαν εκείνους! Όποιο κι αν είναι το τίμημα, θυμήσου να μη νοθεύσεις τη κρίση σου! Ακόμη κι όταν στερέψει η αντοχή σου και ξεφτίσει η υπομονή σου και ο μόνος εύκολος δρόμος είναι η εκδίκηση...ακόμη και τότε προσπάθησε να μην τον διαβείς, προσπάθησε να μην τους μοιάσεις.. Άν ενδώσεις στην απογοήτευση και στο θυμό σου, θα'χεις χάσει το παιχνίδι..θα'χεις μολυνθεί κι εσύ.. Θυμήσου να μην ενδώσεις.. Μονάχα λυπήσου τους και αν δεν υποφέρεις ν'αγκαλιάζεις άλλο τα μαχαίρια τους, απλά κράτα απόσταση κι ευχήσου τους καλή τύχη.. Αγνάντευέ τους απο μακριά και συνέχισε να προσεύχεσαι για κείνους, λές και είναι τα άσωτα αδέρφια σου που έχασαν το δρόμο τους για λίγο..λές και είναι οι φίλοι που σε ξέχασαν για λίγο..λές και είναι οι εραστές που σε πλήγωσαν για λίγο..λές και είναι τα δέντρα του φθινωπόρου πού'χασαν τα φύλλα τους για λίγο..λές και είναι οι ήρωες που στάθηκαν αδύναμοι για λίγο.. Θυμήσου να τους αγαπάς με την ίδια ένταση που σε μισούν εκείνοι.. Μονάχα τότε θά'χεις περάσει τούτη τη δοκιμασία.. Μονάχα τότε θά'χεις κερδίσει εσύ! Μονάχα τότε θα'σαι ελεύθερος. Θυμήσου.....
                                                                                                                μαριάννα. 

Ημερομηνία Δημιουργίας: 14/3/2012