Μαύρες οι ευχές κυλούν στα καταγώγια. Λασπόνερα τις πνίγουν κι όμως επιπλέουν. Σέρνονται κρυμμένες μέσ'τα σαθρά λούκια των πεζοδρομίων και τσιρίζουν μαζί με τις σειρήνες της πόλης..
Μόνες περιπλανιόνται, άστεγες. Δε βρέθηκε κανείς να τις ζητήσει.. Κι αυτές κείτονται χλωμές κι ανολοκλήρωτες στην άψυχη πίσσα της ασφάλτου.. Ένας Θεός δε βρέθηκε γι'αυτές.. Δεν εισακούστηκαν ποτέ.. Θλιμμένες παραμένουν άυλες μέσ'τον ξένο παράξενο χρόνο.. Ξέρεις γιατί? Γιατί κι εκείνος που κάποτε τις γέννησε απ'την ανθρώπινη θνητή λαχτάρα του, τις ξέχασε κι ο ίδιος.. Δε τις ψάχνει πιά.. Συμβιβάστηκε να ζεί χωρίς εκείνες.. Καλύτερα έτσι.. Για να κρατάς ευχές μέσ'τη καρδιά πρέπει να έχεις την ευθύνη τους, να μπορείς να τις σηκώσεις, να μπορείς να τις αντέχεις σαν άυλες σκέψεις και να υπομένεις μέσ'το χρόνο μή χάνοντας τη πίστη σου σ'αυτές ούτε λεπτό ωσότου θελήσουν να πραγματοποιηθούν. Θέλει δύναμη.. Κι εκείνος ήταν αδύναμος.
Οι ευχές είναι δώρο και φορτίο. Είναι όνειρα και εφιάλτες μαζί. Τόσο ελπιδοφόρες κι αισιόδοξες μα τόσο ανυπόφορες και εμμονικές..
Λυπάμαι κείνους που ζούν χωρίς εκείνες..που φοβούνται να μεθύσουν με τη φαντασία τους, μπάς και τους βγάλει ψεύτες.. Τις κλείνουν έξω, μη και ματώσουν απο δαύτες και δε τολμούν ποτέ τους να πονούν.. Πνιγμένοι μέσ'τον μεταξωτό εγωϊσμό τους, δεν ανέχονται κηλίδες αίματος που θα τους κάνουν να σκύψουν το κεφάλι.. Και ζηλεύω κείνους που τις σταυρώνουν στα χέρια σα προσευχή, που υποφέρουν δίχως αυτές για χρόνια κι όμως δε σταματούν να τις αγαπούν και να τις προσμένουν σαν αδαή παιδιά που όλο ελπίζουν μέσ΄το τίποτα.. Που πέφτουν και ξανασηκώνονται με το ίδιο θάρρος, έχοντας κιόλας ξεχάσει όλες τις γρατζουνιές τους, όσο βαθιές κι αν ήταν..
Οι ευχές ταιριάζουν μονάχα στους ήρωες και όχι στους δειλούς. Οι ευχές μας κρατούν στο ηλιόλουστο φώς της ζωής και η παραίτηση απο αυτές στο λήθαργο του αργού θανάτου.
Γιατί το θαύμα δεν αργεί να'ρθεί παρά μόνο σε κείνον που δε το πίστεψε..
μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 25/4/2013
