Ζήτω!

Ζήτω στον Έρωτα! Ζήτω στη Ζωή έτσι όπως έρχεται και κυλάει μοναχή της όπως της γουστάρει!
Ζήτω της της μάγκισσας γιατί είναι έρωτας ατόφιος.
Η ζωή είναι έρωτας, ζωή και έρωτας είναι ένα και το αυτό.
Ο έρωτας που δεν υπάρχει με όρους, ο έρωτας ο αγνός, ο πηγαίος, εκείνος που δε χαλαλιέται στην επιθυμία του να εκφραστεί, δεν είναι αυτός αυτοσκοπός του, δεν επιδιώκει μάλιστα τίποτα απολύτως. Απλά καίει γλυκά τη καρδιά σε μια γλυκιά σιωπή, απλά είναι εδώ και είναι αρκετό. Απλά βιώνει τον εαυτό του και γεμίζει απ’τον εαυτό του, δεν έχει πόθο προς αντικείμενο μήτε προσδοκία, δε προσκολλάται κάπου συγκεκριμένα μα αναπνέει και υπάρχει μέσα απ’τη ζωή, μέσα απ’τον εαυτό του δηλαδή και είναι πληρότητα μοναχός του.
Δε ζητά να εκπληρωθεί. Και δε ζητά κάτι για να πληρωθεί.
Αντλεί ενέργεια απ’τον εαυτό του τη ζωή. Ο έρωτας είναι ζωή.

Όταν κάτι σε χτυπά βαθειά στη καρδιά έχεις τη τάση να γίνεσαι σιωπηλός.
Τότε η καρδιά σου γίνεται η ζωή κι ο έρωτας είναι το άρωμα που αναδύεις.
Η καρδιά σου είναι ζωή, η καρδιά σου είναι έρωτας, η καρδιά σου είναι γλυκιά σιωπή, δεν υπάρχει διαχωρισμός πουθενά.
Είσαι η καρδιά σου. Το εγώ λιώνει μέσ’το είμαι, λιώνει μέσ΄τη καρδιά... και είσαι ζωή, είσαι έρωτας,             είσαι σιωπή, είσαι αγάπη, είσαι τα πάντα. 

                                                                                  μαριάννα

Ημερομηνία Δημιουργίας: 11/5/2017

Ρε φίλε άμα έχεις τα μάτια να δεις όλα εδώ είναι. Θεέ μου κάνε να το θυμάμαι συνέχεια αυτό. Όπως τώρα που το νιώθω στο πετσί μου, έτσι πάντα μαζί μου να τό΄χω πάνω μου τατουάζ. Η ζωή κυλάει με ορμητικούς χειμάρρους, θάλασσες φουσκωμένες κι άλλοτε γαλήνιες να λαμπυρίζουν διαμάντια στις ράχες τους απ’το γλυκό τον ήλιο, λίμνες νηνεμικές και βάλτους νεκρωμένους, δάση πυκνά κι όμορφα, ουράνια τόξα, βροχές γλυκές και καταιγίδες φονικές, ηλιοβασιλέματα κι ανατολές, κυλάει με όλα μέσα μαζί της. Και μας παίρνει μαζί της και μας κι άλλοτε μαθαίνουμε κι άλλοτε μικραίνουμε κι άλλοτε ντρεπόμαστε κι άλλοτε φοβόμαστε κι άλλοτε πετάμε, άλλοτε γελάμε, άλλοτε δεν υπάρχουμε πουθενά αλλά υπάρχουμε παντού ταυτόχρονα κι άλλοτε βρίζουμε θυμώνουμε και ξεχνάμε κι άλλοτε θυμόμαστε πάλι πόσο διαχωρίσαμε τον εαυτό μας από κείνη χωρίς λόγο κι ευγνωμονούμε ξανά και ξανά την ίδια την ανάσα, το ένα βήμα μονάχα που θα κάνει το πόδι μας και την αντίληψη και συναίσθηση του να είσαι, να υπάρχεις, να ζεις. Κι όλο ανοίγουμε, ανοίγουμε, δε σταματάμε να ανοίγουμε… Όλα μέσα είναι. Η ισορροπία μας μέσα στο ποταμό του χρόνου είναι η ψυχή μας, η διαίσθησή μας. Όταν αντιλαμβανόμαστε και δρούμε από κεί ισορροπούμε στους μεγαλύτερους τυφώνες, στις πιο καταστροφικές παλίρροιες, στους πιο τρομαχτικούς σεισμούς. Αυτό είμαστε έτσι κι αλλιώς.. το θέμα είναι να το καταλάβουμε όσο έχουμε σώμα. Εδώ είναι τα φτερά στη πλάτη μας ριγάνε.. Πάντα εδώ είναι. Πάντα λεύτεροι είμαστε, πάντα θά’μαστε δε γλιτώνουμε από αυτό. Αλλά τι νόημα έχει αν δε το θυμηθούμε όσο έχουμε αυτό το σώμα? Όλα εσύ είσαι Θεέ μου το ξέρω.  Βοήθα με να το θυμάμαι όταν πονάω. Όλες όμως τις φορές εκείνες, όχι απλά κάποιες από αυτές, όπως ως τώρα.
Εσύ είσαι τα όμορφα, εσύ είσαι και τα άσχημα. Εσύ είσαι παντού. Εσύ είσαι όλα.

                                                                                           μαριάννα

Ημερομηνία Δημιουργίας: 7/5/2017

Η Σπείρα Της Ζωής

Στρόβιλος αργός η ζωή, γιατί δε μας ζαλίζει και γιατί κάθε Τώρα βιώνεται αιώνιο, παντοτινό και μοναδικό, όντας το μόνο που έχουμε πραγματικά κάθε φορά..  Και στρόβιλος γρήγορος γιατί περνάει δίχως να το καταλάβουμε, κυλάει τρεχούμενο κελαριστό νερό, γλυκά σα μουσική στ'αυτιά μας..
Και σαν σταθούμε να αναλογιστούμε το παρελθόν συνειδητοποιούμε πως όσο κοντά μας κι αν το νιώθουμε σα νά'γινε πρίν απο λίγο, έχει κιόλας κυλίσει, έχει φύγει μακριά.
Στρόβιλος μαγικός!
Σπείρα θεία!
Σπείρα που γυρνά και μεγαλώνει, αναπτύσσεται σύμφωνα με το προηγούμενό της άθροισμα, τόσο αρμονικά και συμμετρικά. Ξετυλίγεται περίτεχνα και ξετυλίγουμε κι εμείς τα πέταλά μας μαζί της κι όλο ανοίγουμε μαζί της και μείς. Και η παρουσία σου άπειρη, τη νιώθεις παντού, δεν έχει όριο πουθενά. Είσαι παντού και σε όλα, δε νιώθει διαχωρισμό η παρουσία σου από το λουλούδι που λιάζεται δίπλα σου, απ’τον ουρανό που σε αγκαλιάζει, απ’το πουλί που πετά, από τον αγαπημένο σου, απ’τους άλλους κι απ’τις θάλασσες και τα δάση.  

                                                                                         μαριάννα

Ημερομηνία Δημιουργίας: 24/10/2016

Αδερφέ μου

Αδερφέ μου σίμωσε. Σε νιώθω μέσα μου, είσαι εδώ. Είσαι μαζί μου. Σε βρήκα αδερφέ μου.
Τόσα χρόνια με το μαντήλι της ψευδαίσθησης δεμένο σφιχτά στο αγνό φωτεινό μου μάτι, δε σ΄έβλεπα, συγχώρα με. Ήσουν εδώ μέσα μου, εδώ μαζί μου κι εγώ σ’έψαχνα τριγύρω μου, έξω από μένα, μακριά αλλού. Τώρα σε βλέπω, σε νιώθω, σε ξέρω σε αναγνωρίζω. Συγγνώμη που άργησα λιγάκι να φανώ άλλα μ’είχε παρασύρει τ’όνειρο, το παραμύθι, όλο αυτό το θεατρικό έργο της ζωής. Ξεχάστηκα στους ρόλους μου,
τους φόρεσα πάνω μου πρώτα για πλάκα, ίσα να κοιτάξω αν μου πάνε και μετά ξεχάστηκα αδερφέ.
Με παρέσυρε το κύμα της παραίσθησης, με μπέρδεψαν τα χνώτα κι οι γνώμες τον άλλων, ξέχασα ότι είσαι εδώ, ξέχασα ότι είμαστε ένα και με νανούριζε ο φόβος και πού να ξεφύγω;
Πρίν καλά – καλά το καταλάβω είχα πέσει με τα μούτρα στο παιχνίδι κι έψαχνα να σε βρώ σα παιδάκι παντού. Εσύ ήσουν εδώ κι εγώ σ’είχα αφήσει μοναχό σου, είχα φύγει και σ’έψαχνα αλλού.
Συγχώρεσε με αδερφέ κι έλα… Σίμωσε εδώ στη φωτιά να κάτσουμε παρεούλα. Έχω τόσα πολλά να σου πω..
Έλα να μοιραστούμε τα λόγια μας και τις σιωπές μας. Ήρθε η ώρα αδερφέ.
Ήρθε η ώρα να πνιγούμε μέσα στην αγάπη. 

                                                                         μαριάννα 

Ημερομηνία Δημιουργίας: 11/7/2016