Μη τη πατάς! Μη τη πατάς μονάχος! Μη τη πατάς με τ'άσχημα. Και μη τη πατάς μόνο με τα δικά σου, μη πέφτεις στη παγίδα. Πάτα τη με το χάος.
Όλα θαύμα είναι. Κάθε στιγμή που γεννιέται είναι ένα θαύμα από μόνη της.
Να το θυμάσαι αυτό, κάθε στιγμή είναι έρωτας, κάθε στιγμή είναι μήτρα και μάνα που κουβαλά ιερά θαύματα και γεννοβολά άπειρες πιθανότητες. Αρκεί μονάχα ένα μυαλό να τις συλλάβει και μια καρδιά για να τις νιώσει και τότε το παρόν γεννιέται χαοτικό κι αγνό στα χέρια μας κι έχουμε την ικανότητα να το δημιουργήσουμε εμείς και να το σμιλέψουμε όπως ακριβώς θέλουμε.
Τα πάντα είναι πιθανά και γόνιμα σε ένα δημιουργικό παρόν, σε ένα συνειδητό τώρα.
Τα πάντα γεννιούνται και πεθαίνουν πάνω στο ιερό τώρα. Τα πάντα συνουσιάζονται μυστηριακά σε μια ιερή ενότητα, τα πάντα συνδέονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους.
Και μείς είμαστε ένα θαύμα μέσα σ'ένα θαύμα γι'αυτό και πολλές φορές κοιτάμε απ΄έξω για απάντηση γιατί ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα ή δε μας βολεύει να αντιληφθούμε πως είμαστε ήδη μέσα στο θαύμα,πως είμαστε εμείς το θαύμα. Αρκεί τα ηνία να αλλάξουν χέρια κι αντί να τα κυβερνούν οι ζαρωμένες γέρικες παλάμες του φόβου και της οκνηρίας, να τα τιθασεύσουν τα γερά μπράτσα της διαίσθησης, της υπομονής, της αγάπης και της λυτρωτικής δημιουργίας. Γιατί ο άνθρωπος κερδίζει ολοκληρωτικά το χρόνο, το θάνατο, τη ζωή και τον εαυτό του μόνο αν έχει τη δύναμη να θυσιάσει τη ζωή του και τον εαυτό του. Γιατί ο άνθρωπος κερδίζει μόνο απ'τον υπάρχοντα εαυτό του και απ'τον ίδιο τον ανώτερο εαυτό του.. Άρα έχει ήδη τη νίκη μέσα του. Άρα είναι η ίδια η νίκη. Μένει αθάνατος μόνο μέσα από το θάνατο του εγώ του κι από τις ιδέες κι αξίες που κυοφορεί η ψυχή του και τις ξερνά έτσι ατόφιες δίχως ντροπή, γεννώντας κι άλλες παράλληλες διαστάσεις συνειδητότητας, γεννώντας τέχνη, γεννώντας έμπνευση και δημιουργία. Μένει ζωντανός μόνο αν πεθάνει και γεννηθεί πάλι εξελιγμένος και καλύτερος μέσα απ'το ίδιο του το γέννημα.
Για να μπορέσουμε στ'αλήθεια να ερωτευτούμε ολοκληρωτικά έναν άνθρωπο πρέπει να έχουμε ερωτευτεί ήδη το ίδιο το σύμπαν, τον ίδιο μας τον εαυτό. Να έχουμε κάνει την αγάπη γενικότερο state of mind στο τρόπο ζωής μας και να μη την περιορίζουμε μονάχα σε έναν τομέα. Ξεκινάει από μέσα όλο αυτό. Γιατί όλοι είμαστε η αντανάκλαση του άλλου. Γιατί όλοι και όλα είμαστε ένα. Ο διαχωρισμός είναι το illusion που μας μπερδεύει. Μόλις αντιληφθούμε ότι είναι ψευδαίσθηση αυτομάτως νιώθουμε άπειροι, ελεύθεροι και ένα με όλα!
Η αγάπη μας υψώνει, η αγάπη μας θρέφει και μεγαλώνουμε και βαθαίνουμε στη ψυχή.
Η αγάπη μας πλάθει και μας αλέθει πάλι καινούργιους,καθαρούς κι αγνούς.
Μας πετά μέσ'τη χύτρα της καυτής της δύνης, μας στροβιλίζει στη φωτιά της και μας σμιλεύει στο πιο τέλειό μας σχήμα και μας αφήνει εκεί στη μέση του χαμού εκτεθειμένους μα και τόσο δυνατούς συνάμα. Η αγάπη μας αγιάζει.. σα λυτρωτική βροχή ρέει ευγενικά και ξεπλένει όλες τις φτηνές στιγμές μας. Πέφτει και λούζει με φώς το θυμικό μας.
Μας κάνει άγιους σε μια στιγμή μέσα μονάχα. Μας σφυροκοπά και μας σφυρηλατεί πάνω στ'άγιο αμόνι της, μας περνά απ'το δρόμο του πιο γλυκού πόνου, κι ύστερα μας αγκαλιάζει μέσα στην οικεία ζεστή γλυκιά της φωλιά. Μας κάνει να μαρτυρήσουμε μέσα από αυτήν για να αγιάσουμε μέσα από αυτήν. Μας θυσιάζει για χάρη της.. και μείς για χάρη της γινόμαστε ήρωες. Η αγάπη δε ζητάει από μας να πάρει πίσω τίποτα παραπάνω παρά μονάχα τον εαυτό της τον ίδιο, την ίδια της εκπλήρωση. Μέσ'την ιερή φωτιά της πνίγει όλα τα μασκοφορεμένα εγώ μας και μας ανταμείβει με διαίσθηση, πίστη και υπομονή.
Η αγάπη μας θυσιάζει στον βωμό της μόνο για να μας αναστήσει πάλι παιδιά.
Όλοι έχουμε τον Θεό μέσα μας. Όλοι μας είμαστε ο Θεός. Ο Θεός είναι εμείς.
Ο άνθρωπος έχει νιώσει θεός απ'όταν γεννήθηκε χωρίς καν να καταλαβαίνει πόση αξία είχε αυτό που ένιωθε. Δεν είχε ακόμα την συγκεκριμένη μας "διαμορφωμένη ανθρώπινη" συνείδηση να το αντιληφθεί. Κοίταγε με μάτια αγνά και δε το συγκράτησε σα θαύμα,μα σαν φυσιολογικό περιβάλλον. Μεγαλώνοντας άρχισε να το ξεχνά και σιγά σιγά να του φαίνεται σα μια φαντασία μικρού παιδιού εκείνο που κάποτε μονάχος σαν ήτανε μικρός ένιωσε στην άκρη του κρεβατιού του ένα βράδυ. Αλλά και τώρα στην ηλικία μας νομίζω το νιώθουμε καμιά φορά. Ειδικότερα εκείνοι που έχουν ξυπνήσει απ'το ιλούζιον. Η θεότητα είναι μέσα μας. Είναι μιά σμαραγδένια φωτιά που καίει στο στέρνο μας κι ένας ιώδης πυρετός που ριγάει στο μέτωπό μας. Και ο άνθρωπος εφόσον ένιωσε ή έστω βρήκε τη περίσσια φαντασία να επινοήσει θεό, σημαίνει πώς τον είχε ήδη μέσα του. Γιατί δε θα μπορούσε να επινοήσει κάτι έξω απο κείνον. Εφόσον το επινόησε είναι κομμάτι του, υπάρχει μέσα του σαν έννοια κάτι που θεωρεί ανώτερο απο κείνον. Μα στην ουσία είναι και κείνος ο ίδιος κομμάτι του διότι εκείνος μπόρεσε να το συλλάβει και να το μεταφράσει στη λέξη θεός. ;)
Συνεπώς ο Θεός υπάρχει.. κι όχι μόνο υπάρχει αλλά μας φωνάζει τη παρουσία του τρανταχτά αιώνες τώρα μέσα από εμάς. Μας αποδεικνύει τον εαυτό του κάθε στιγμή. Σε κάθε ανάσα σε κάθε τώρα σε κάθε δημιουργία σε κάθε σκέψη, σε κάθε επιφοίτηση και σε κάθε γέννα, σωματική η΄πνευματική. Άρα όλοι μας εκτός από το εγώ μας, έχουμε μέσα μας και το θεό μας. Εκτός απ'το μυαλό μας έχουμε και τη ψυχή μας. 'Ολοι έχουμε το θεό μέσα μας. Όλοι είμαστε ο θεός. Το θέμα είναι αν διαλέγουμε να τον φανερώσουμε ή όχι.
Το θέμα στο τέλος πάντα είναι αν ενδίδουμε στο φόβο ή στο εγώ μας όπως θέλετε πείτε το, ή αν ενδίδουμε στην αγάπη δηλαδή τη θεότητα μέσα μας,πάλι όπως θέλετε πείτε το ;) Γιατί η Αγάπη είναι ο Θεός και ο Θεός είναι η Αγάπη. Ο Θεός δε γεννήθηκε, υπήρχε πάντα κι αν γεννιόταν κάποτε τότε θα ήταν χαμογελαστός, ταπεινός και ελεύθερος σαν σε όνειρο όλη την ώρα της ζωής του δίχως φόβο κανένα! Θα πυροβολούσε αγάπη ο κάθε πόρος του, μέχρι το τελευταίο κύτταρό του θα εκτόξευε αγάπη ασταμάτητα.
Γι'αυτό μη ζυγιάζεις τα όνειρά σου, μη τα μετράς σε φόβο η΄οκνηρία. Να τα μετράς σε πόθο και λαχτάρα. Να τα μετράς σε λευτεριά κι ενέργεια παντοδύναμη. Και σα θεός τους να τα πραγματώνεις. Μη τα λυπηθείς, πιάστα και ξετύλιχτα όλα. Γιατί εμείς είμαστε οι θεοί των ονείρων μας, εμείς τα συλλάβαμε άρα μονάχα εμείς μπορούμε να τα πραγματώσουμε. Ξετύλιξε τώρα όσο πιο πολλά χαμόγελα μπορείς από μέσα τους, ξετύλιξε και κείνα ολάκερα κι ατόφια έτσι όπως στα φόρτωσε μια περίεργη, τρελή, σοφή κι αλλοτινή σου επιφοίτηση..
Άσε για λίγο ολάκερο το daydreaming σου ελεύθερο να δραπετεύσει απ'τη θύμησή σου και ενσωμάτωσε το όσο πιο περίτεχνα μπορείς στη πραγματικότητα. Άν και η πραγματικότητα είναι η πιο υποκειμενική έννοια που υπάρχει. Είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας και πως διαλέγει κανείς να αγναντέψει. Γι'αυτό και σ'αυτή τη παρέλαση της Βαβέλ σεργιανίζουν τα ego και φορτώνουν τη ράχη μας πολέμους και ασυνεννοησία. Κι όλα τα παράλληλα σύμπαντα είναι εν δράση στο παρόν. Τα βιώνουμε με τη μοναδική οπτική γωνία της ψυχής μας. Βιώνουμε κάθε φορά ταυτόχρονα όλες τις εκδοχές μας. Ελεύθερη βούληση ατόφια και μοναδική. Συλλογική και τρελή. Τρελή όμως μόνο για τον ανθρώπινο νού και τα όρια του. Απ'άλλα μέρη φερμένη. Ιερή, πνευματική κι αληθινή. Όλες οι παράλληλες συνειδητότητες ενωμένες στο Ένα. Όταν διαλογιζόμαστε ή όταν είμαστε υπό την επήρεια ψυχοτρόπων και ψυχεδελικών φυτών και βοτάνων της φύσης ή όταν ζούμε συνειδητά από τη καρδιά και τη διαίσθηση μας κι όχι μονάχα από το μυαλό και το εγώ μας, τότε συνυπάρχουμε συνειδητά σε πολλά παράλληλα σύμπαντα με γνώση του εαυτού μας. Είμαστε ένα με όλα, είμαστε παντού. Δεν βιώνουμε όρια και σύνορα στο είναι μας. Συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε μονάχα μέσα στο σώμα μας, ούτε είμαστε μονάχα το σώμα μας και το μυαλό μας. Δεν νιώθουμε διαχωρισμό από το σύμπαν κι απ'τους άλλους. Βιώνουμε την ενότητα με τα πάντα. Είμαστε η ενότητα. Είμαστε ένα με όλα. Όταν είμαστε όμως στο σύνηθες state της ταυτότητας, των ειδώλων, του εγώ και ζούμε ασυνείδητα, τότε το βιώνουμε υποσυνείδητα όλο αυτό,δίχως να το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Μόνο για κάποια δευτερόλεπτα,κάποιες στιγμές που τυχαίνει να αφεθούμε για λίγο κι ελευθερωνόμαστε απ'τη παραίσθηση. Δευτερόλεπτα διαύγειας κι ύστερα πάλι φουρτούνες ματαιότητας.. Κάπως έτσι πάει το τρένο που επινοήσαμε.. συρμός.. διαύγεια-ματαιότητα-διαύγεια-ματαιότητα...
Όποιος γουστάρει απολαμβάνει τη βόλτα. Μια βόλτα μονάχα είναι έλεγε ο Βill Ηicks. Ο κόσμος κι η ζωή είναι μιά βόλτα μόνο. φρόντισε να τη περάσεις όμορφα. Ιτ ντάζεντ μάττερ ένιθινγκ κοζ δις ιζ τζάστ ε ράιντ.
Γιορτάζουμε κάθε μέρα. Γιορτάζουμε την ύπαρξή μας κάθε μέρα. Κι αντί να κοιτάς με τα δυό μάτια του ειδώλου και του φόβου χάνοντας πολύτιμο χρόνο,
να βλέπεις με τη μονόφθαλμη κόρη της ψυχής σου, την αγάπη. Γιατί το είδωλο μπερδεύει, το είδωλο από μόνο του προδίδει ταυτότητα. Και δε χρειαζόμαστε ταυτότητα για να υπάρχουμε, υπάρχουμε έτσι ατόφιοι. Μας κάναν να έχουμε ανάγκη την εικόνα, να έχουμε ανάγκη τη ταύτιση με οτιδήποτε για να νιώσουμε αγάπη. Χαρίσαν στο εγώ μας τη ματαιοδοξία που τόσο ανθρώπινα κι απάνθρωπα συνάμα ζητούσε από πάνω της να πιαστεί. Μα η αγάπη δεν έχει είδωλο, δεν υποτάσσεται σε φυσικούς νόμους, η αγάπη υπάρχει σαν ενέργεια από μόνη της ακέραια κι ατόφια. Υπάρχουμε και δίχως το είδωλό μας. Είμαστε ενέργεια, αγνή ενέργεια που υπάρχει από μόνη της δίχως να χρειάζεται κάτι ανθρώπινο να την ορίσει η΄να τη καθορίσει. Διέπεται από το σύμπαν και ρέει ενδελεχώς σαν αστερόσκονη. Κι όλα όσα έχουν ουσία δε μπορούν να τα δούν τα μάτια του ειδώλου παρά μονάχα να τα νιώσει η καρδιά στα τυφλά. Όπως λέει και ο Μaynard James Keenan "Reach out to embrace the random, reach out to embrace whatever may come.. Ride the spiral to the end. Swing on the spiral, spiral out.. keep going.."
Όπως λέει και η μαριάννα νίωσε το feeling . ;)
Κι όπως λέει ο Timothy Leary "Think for yourself. Question authority."
Λογάριασε τα είναι σου μονότερμα. Bάλτα με σένα. Bάλτα με τη πάρτη σου. Aγάπα τη πάρτη σου. Aγάπα τα πάντα λες και αύριο δεν υπάρχει. Zώσε τα θέλω σου με θάρρος και ανατίναξέ τα μπροστά στη συνείδησή σου. ΖΗΣΕ.
Και τώρα οι περισσότεροι απο μας γνέφουμε με σκυφτό το κεφάλι, τραγουδάμε με πνιγμένη τη φωνή, τραυλίζουμε την ανάγκη μας σε δόσεις, ξεμείναμε κι εμείς μέσ'τους "ξένους" και φωνάζουμε, τριγυρνάμε μπάς και ρουφήξει αρπαχτά η ματιά μας μια οικεία φάτσα για να ησυχάσει για λίγο στα κλεφτά η θύμησή μας. Κλείνετε τα φώτα από νωρίς. Δεν γλεντάτε πια. Δεν ανοίγετε τα στόρια όλη μέρα. Απαρνιόσαστε το φώς του ήλιου συνειδητά. Βουλιάζετε τις ώρες σας κούφιες κάτω από λάμπες φθορισμού.
Και δε κοιτιόσαστε στα μάτια. Μα αν είναι εκείνοι ξένοι τότε είμαστε κι εμείς.. και μόλις τρώμε αυτή τη συνειδητοποίηση αρχίζουμε να αποξενωνόμαστε από εμάς όλο και πιο πολύ και στροφάρουμε στη πρώτη δοκιμασία της ρώσικης ρουλέτας. Στην επόμενη η σκανδάλη ίσως στείλει μια σφαίρα να μας αγκαλιάσει τα στήθια. Ποιός είναι ο ξένος τελικά; Ποιός είναι έξω και ποιός μέσα, ποιός φωνάζει, ποιός κοιτάει, ποιός κρίνει, ποιός διαφέρει παραπάνω από σένα και πόσο. Βούλιαξες τις ονειρογραμμές σου σε όρια. Έθεσες όρια και σύνορα με το δήθεν ορθό σου νού και τώρα ούτε τα όνειρά σου δε μπορείς να χαρείς όπως θέλεις εσύ, σφηνώνει περιορισμούς το υποσυνείδητό σου. Άμοιρε άνθρωπε στο ξανάπα.. η μοίρα σου είναι τη Παρασκευή και το Σάββατο κλόουν, τη Κυριακή βασιλιάς και τη Δευτέρα προδότης. Άμοιρε άνθρωπε έμαθες να νιώθεις και μετά έμαθες να κρύβεις ο,τι νιώθεις.
Μα είναι και στιγμές μικρές που σαν από ιερή διαύγεια νιώθεις το σκοπό σου, νιώθεις τη πληρότητα να ρέει ακέραιη, γνήσια και ήρεμη στις φλέβες σου.. και κείνες οι γαλάζιες που αχνοφαίνονται σα παρακλάδια ενός συνόλου παίρνουν φωτιά και πνίγονται σ΄ένα ιώδη πύρινο χρώμα. Και τότε είναι που ξετυλίγονται νεράϊδες και θαύματα μπροστά σου κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την ύπουλη παραίσθηση του χρόνου, τη καμπύλη του χωροχρόνου, τη καμπύλη της πιο τέλειας υλικής παραίσθησης. Και η σκοτεινή ύλη, όλη αυτή η αόρατη μαγική ενέργεια που συνδέει τα πάντα στο Ένα, ρέει ζωντανή ρευστή μέσ'τη μονόφθαλμη κόρη της επίφυσής σου σαν όραμα. Είσαι εκεί και σύ μπροστά σε όλα τα θαύματα μάρτυρας. Μάρτυρας του σύμπαντος.
Μου φτάνει που κοιτάω το πρόσωπο μου στο καθρέφτη και ακόμη βλέπω ένα παιδί να σχηματίζεται στο βλέμμα μου. Μου φτάνει μονάχα αυτό ώρες-ώρες κι ησυχάζω στην ενθύμησή του. Δε με πειράζουν οι ρυτίδες οι μικρές στην άκρη του ματιού, δε μ'ενοχλούν οι μαύροι μου κύκλοι, μήτε που το δέρμα μου γερνάει όλο και παραπάνω. Μου φτάνει που τα μάτια μου αντανακλούν ακόμη ένα παιδί. Είναι τόσο ανακουφιστικό..
Ώρες-ώρες που λυγίζω πιάνομαι απ'αυτό και σηκώνομαι και πάλι. Και για μια στιγμή δε με νοιάζει αν είμαι γυναίκα, δε με νοιάζει να μοιάζω με γυναίκα, μου περνά τόσο παγερά αδιάφορο..
μου αρκεί που μοιάζω με παιδί και ξάφνου νιώθω μια ρίγη σ'όλη μου τη ράχη και μια ευφορία μαγική να ρέει στο στέρνο μου σαν ιερή ενέργεια και το μέτωπό μου παίρνει φωτιά, τα νεύρα του διεγείρονται και η επίφυσή του έρχεται στο πιο γλυκό της οργασμό.. Κείνη την ώρα νιώθω πληρότητα, ισορροπία, γαλήνη, αγάπη κι ευτυχία. Και δε με νοιάζει αν γερνάω, δε με νοιάζει αν η όψη μου μαραίνει, γιατί εγώ νιώθω παιδί, γιατί εγώ όταν κοιτώ τον καθρέφτη βλέπω το πανέμορφο αυτό παιδί να με κοιτάζει λαχανιασμένο απ'τα παιχνίδια του που κυνηγούσε τόση ώρα στο λαβύρινθο του νού μου πριν έρθει εδώ να μ'αντικρίσει και να μου δώσει αναφορά. Όλοι αυτό το γλυκό παιδί είμαστε μέσα μας πάντα.. είτε το ξεχνάμε είτε το θυμόμαστε,
αυτό είμαστε πάντα!
Στη ζωή σου πάντα να περνάς όμορφα παντού, όπου κι αν βρίσκεσαι να γειώνεις με το περιβάλλον σου, να ζείς τις στιγμές σου ατόφιες και συνειδητές, να είσαι εκεί ψυχή και σώμα και να χαίρεσαι τη κάθε σου ανάσα. Να μάθεις να είσαι ταπεινός και να κοιτάς περήφανα όταν η ταπεινότητα καταφέρνει μέσα από την ιερή της λειτουργία να σε εξαγνίσει,να σ'αγαλλιάσει και να σε λυτρώσει. Να τους κοιτάς όλους περήφανος με την αποδοχή και τη ταπεινότητα στα μάτια σου. Να τους κοιτάς επίμονα για να καταλάβουν κι εκείνοι την αλήθεια. Να νιώθεις ευτυχισμένος κι ελεύθερος απ'όλα τα φτηνά εγώ που κρατούν το πνεύμα σου χαμηλά και το νοθεύουν, να είσαι πιο πάνω από κείνα.
Και ν'αγαπάς! Να αγαπάς όσο πιο πολύ μπορείς! Να αγαπάς τα πάντα και τους πάντες γύρω σου σα να'ταν η γιαγιά σου, ή ο παππούς σου, ή ο αδερφός σου, ή ο πατέρας σου,
ή το ταίρι σου, ή η ξαδέρφη σου, ή η μητέρα σου, ή ο κολλητός σου, ή η αδερφή σου,
ή η καλύτερη σου φίλη, ή το παιδί σου, ή ο σκύλος σου, ή η μάνα γη σου, ή ο Θεός σου,
ή ο άγνωστος που σου έσωσε τη ζωή.... ή κι εσύ ο ίδιος. Ν'αγαπάς χωρίς κλουβιά και ν'αγαπάς χωρίς μήτρες και δίχως σύνορα και χωρίς κτήση και ούτε με μία αμφιβολία, ούτε τη παραμικρή απαίτηση και προπάντων! δίχως αντάλλαγμα ΚΑΝΕΝΑ. Τότε μόνο μπορείς να κοιτάς τους πάντες περήφανος. Άν βλέπεις τον εαυτό σου και το Θεό μέσα τους.
μαριάννα
A! και ξέχασα να σου πώ! Περίμενε! Κάτι τελευταίο θέλω να θυμάσαι για χάρη μου.
Κλείνε τα μάτια σου που και πού. Όλα τα όμορφα τα έχεις ήδη μέσα σου. Μη τ'αναζητάς συνεχώς απ'έξω σου. Κλείνε τα μάτια και γαλήνευε με το τώρα και το είναι. Γαλήνευε με όλα τα κομμάτια σου ένα-ένα. Και μη προσπαθήσεις να τα βάλεις σε σειρά με τον φτωχό σου νού, άστα σκόρπια κι ελεύθερα, να είναι έτσι όπως τα προστάζει η ψυχή σου.
Κλείνε τα μάτια και κοίτα με το τρίτο της ψυχής σου, νιώθε με το τρίτο της ψυχής σου. Νιώσε και δές όλα τα ηλιοβασιλέματα, όλα τα χαμόγελα, όλες τις θάλασσες, όλα τ'αγαπημένα μάτια, όλες τις όμορφες μουσικές, όλες τις ευτυχισμένες στιγμές, όλη την αγάπη, όλη τη χαρά και την ευφορία, όλα τα καλοκαίρια, όλη τη πλάση και το σύμπαν μέσα από σένα.
μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 13/2/2015
Όλα θαύμα είναι. Κάθε στιγμή που γεννιέται είναι ένα θαύμα από μόνη της.
Να το θυμάσαι αυτό, κάθε στιγμή είναι έρωτας, κάθε στιγμή είναι μήτρα και μάνα που κουβαλά ιερά θαύματα και γεννοβολά άπειρες πιθανότητες. Αρκεί μονάχα ένα μυαλό να τις συλλάβει και μια καρδιά για να τις νιώσει και τότε το παρόν γεννιέται χαοτικό κι αγνό στα χέρια μας κι έχουμε την ικανότητα να το δημιουργήσουμε εμείς και να το σμιλέψουμε όπως ακριβώς θέλουμε.
Τα πάντα είναι πιθανά και γόνιμα σε ένα δημιουργικό παρόν, σε ένα συνειδητό τώρα.
Τα πάντα γεννιούνται και πεθαίνουν πάνω στο ιερό τώρα. Τα πάντα συνουσιάζονται μυστηριακά σε μια ιερή ενότητα, τα πάντα συνδέονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους.
Και μείς είμαστε ένα θαύμα μέσα σ'ένα θαύμα γι'αυτό και πολλές φορές κοιτάμε απ΄έξω για απάντηση γιατί ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα ή δε μας βολεύει να αντιληφθούμε πως είμαστε ήδη μέσα στο θαύμα,πως είμαστε εμείς το θαύμα. Αρκεί τα ηνία να αλλάξουν χέρια κι αντί να τα κυβερνούν οι ζαρωμένες γέρικες παλάμες του φόβου και της οκνηρίας, να τα τιθασεύσουν τα γερά μπράτσα της διαίσθησης, της υπομονής, της αγάπης και της λυτρωτικής δημιουργίας. Γιατί ο άνθρωπος κερδίζει ολοκληρωτικά το χρόνο, το θάνατο, τη ζωή και τον εαυτό του μόνο αν έχει τη δύναμη να θυσιάσει τη ζωή του και τον εαυτό του. Γιατί ο άνθρωπος κερδίζει μόνο απ'τον υπάρχοντα εαυτό του και απ'τον ίδιο τον ανώτερο εαυτό του.. Άρα έχει ήδη τη νίκη μέσα του. Άρα είναι η ίδια η νίκη. Μένει αθάνατος μόνο μέσα από το θάνατο του εγώ του κι από τις ιδέες κι αξίες που κυοφορεί η ψυχή του και τις ξερνά έτσι ατόφιες δίχως ντροπή, γεννώντας κι άλλες παράλληλες διαστάσεις συνειδητότητας, γεννώντας τέχνη, γεννώντας έμπνευση και δημιουργία. Μένει ζωντανός μόνο αν πεθάνει και γεννηθεί πάλι εξελιγμένος και καλύτερος μέσα απ'το ίδιο του το γέννημα.
Για να μπορέσουμε στ'αλήθεια να ερωτευτούμε ολοκληρωτικά έναν άνθρωπο πρέπει να έχουμε ερωτευτεί ήδη το ίδιο το σύμπαν, τον ίδιο μας τον εαυτό. Να έχουμε κάνει την αγάπη γενικότερο state of mind στο τρόπο ζωής μας και να μη την περιορίζουμε μονάχα σε έναν τομέα. Ξεκινάει από μέσα όλο αυτό. Γιατί όλοι είμαστε η αντανάκλαση του άλλου. Γιατί όλοι και όλα είμαστε ένα. Ο διαχωρισμός είναι το illusion που μας μπερδεύει. Μόλις αντιληφθούμε ότι είναι ψευδαίσθηση αυτομάτως νιώθουμε άπειροι, ελεύθεροι και ένα με όλα!
Η αγάπη μας υψώνει, η αγάπη μας θρέφει και μεγαλώνουμε και βαθαίνουμε στη ψυχή.
Η αγάπη μας πλάθει και μας αλέθει πάλι καινούργιους,καθαρούς κι αγνούς.
Μας πετά μέσ'τη χύτρα της καυτής της δύνης, μας στροβιλίζει στη φωτιά της και μας σμιλεύει στο πιο τέλειό μας σχήμα και μας αφήνει εκεί στη μέση του χαμού εκτεθειμένους μα και τόσο δυνατούς συνάμα. Η αγάπη μας αγιάζει.. σα λυτρωτική βροχή ρέει ευγενικά και ξεπλένει όλες τις φτηνές στιγμές μας. Πέφτει και λούζει με φώς το θυμικό μας.
Μας κάνει άγιους σε μια στιγμή μέσα μονάχα. Μας σφυροκοπά και μας σφυρηλατεί πάνω στ'άγιο αμόνι της, μας περνά απ'το δρόμο του πιο γλυκού πόνου, κι ύστερα μας αγκαλιάζει μέσα στην οικεία ζεστή γλυκιά της φωλιά. Μας κάνει να μαρτυρήσουμε μέσα από αυτήν για να αγιάσουμε μέσα από αυτήν. Μας θυσιάζει για χάρη της.. και μείς για χάρη της γινόμαστε ήρωες. Η αγάπη δε ζητάει από μας να πάρει πίσω τίποτα παραπάνω παρά μονάχα τον εαυτό της τον ίδιο, την ίδια της εκπλήρωση. Μέσ'την ιερή φωτιά της πνίγει όλα τα μασκοφορεμένα εγώ μας και μας ανταμείβει με διαίσθηση, πίστη και υπομονή.
Η αγάπη μας θυσιάζει στον βωμό της μόνο για να μας αναστήσει πάλι παιδιά.
Όλοι έχουμε τον Θεό μέσα μας. Όλοι μας είμαστε ο Θεός. Ο Θεός είναι εμείς.
Ο άνθρωπος έχει νιώσει θεός απ'όταν γεννήθηκε χωρίς καν να καταλαβαίνει πόση αξία είχε αυτό που ένιωθε. Δεν είχε ακόμα την συγκεκριμένη μας "διαμορφωμένη ανθρώπινη" συνείδηση να το αντιληφθεί. Κοίταγε με μάτια αγνά και δε το συγκράτησε σα θαύμα,μα σαν φυσιολογικό περιβάλλον. Μεγαλώνοντας άρχισε να το ξεχνά και σιγά σιγά να του φαίνεται σα μια φαντασία μικρού παιδιού εκείνο που κάποτε μονάχος σαν ήτανε μικρός ένιωσε στην άκρη του κρεβατιού του ένα βράδυ. Αλλά και τώρα στην ηλικία μας νομίζω το νιώθουμε καμιά φορά. Ειδικότερα εκείνοι που έχουν ξυπνήσει απ'το ιλούζιον. Η θεότητα είναι μέσα μας. Είναι μιά σμαραγδένια φωτιά που καίει στο στέρνο μας κι ένας ιώδης πυρετός που ριγάει στο μέτωπό μας. Και ο άνθρωπος εφόσον ένιωσε ή έστω βρήκε τη περίσσια φαντασία να επινοήσει θεό, σημαίνει πώς τον είχε ήδη μέσα του. Γιατί δε θα μπορούσε να επινοήσει κάτι έξω απο κείνον. Εφόσον το επινόησε είναι κομμάτι του, υπάρχει μέσα του σαν έννοια κάτι που θεωρεί ανώτερο απο κείνον. Μα στην ουσία είναι και κείνος ο ίδιος κομμάτι του διότι εκείνος μπόρεσε να το συλλάβει και να το μεταφράσει στη λέξη θεός. ;)
Συνεπώς ο Θεός υπάρχει.. κι όχι μόνο υπάρχει αλλά μας φωνάζει τη παρουσία του τρανταχτά αιώνες τώρα μέσα από εμάς. Μας αποδεικνύει τον εαυτό του κάθε στιγμή. Σε κάθε ανάσα σε κάθε τώρα σε κάθε δημιουργία σε κάθε σκέψη, σε κάθε επιφοίτηση και σε κάθε γέννα, σωματική η΄πνευματική. Άρα όλοι μας εκτός από το εγώ μας, έχουμε μέσα μας και το θεό μας. Εκτός απ'το μυαλό μας έχουμε και τη ψυχή μας. 'Ολοι έχουμε το θεό μέσα μας. Όλοι είμαστε ο θεός. Το θέμα είναι αν διαλέγουμε να τον φανερώσουμε ή όχι.
Το θέμα στο τέλος πάντα είναι αν ενδίδουμε στο φόβο ή στο εγώ μας όπως θέλετε πείτε το, ή αν ενδίδουμε στην αγάπη δηλαδή τη θεότητα μέσα μας,πάλι όπως θέλετε πείτε το ;) Γιατί η Αγάπη είναι ο Θεός και ο Θεός είναι η Αγάπη. Ο Θεός δε γεννήθηκε, υπήρχε πάντα κι αν γεννιόταν κάποτε τότε θα ήταν χαμογελαστός, ταπεινός και ελεύθερος σαν σε όνειρο όλη την ώρα της ζωής του δίχως φόβο κανένα! Θα πυροβολούσε αγάπη ο κάθε πόρος του, μέχρι το τελευταίο κύτταρό του θα εκτόξευε αγάπη ασταμάτητα.
Γι'αυτό μη ζυγιάζεις τα όνειρά σου, μη τα μετράς σε φόβο η΄οκνηρία. Να τα μετράς σε πόθο και λαχτάρα. Να τα μετράς σε λευτεριά κι ενέργεια παντοδύναμη. Και σα θεός τους να τα πραγματώνεις. Μη τα λυπηθείς, πιάστα και ξετύλιχτα όλα. Γιατί εμείς είμαστε οι θεοί των ονείρων μας, εμείς τα συλλάβαμε άρα μονάχα εμείς μπορούμε να τα πραγματώσουμε. Ξετύλιξε τώρα όσο πιο πολλά χαμόγελα μπορείς από μέσα τους, ξετύλιξε και κείνα ολάκερα κι ατόφια έτσι όπως στα φόρτωσε μια περίεργη, τρελή, σοφή κι αλλοτινή σου επιφοίτηση..
Άσε για λίγο ολάκερο το daydreaming σου ελεύθερο να δραπετεύσει απ'τη θύμησή σου και ενσωμάτωσε το όσο πιο περίτεχνα μπορείς στη πραγματικότητα. Άν και η πραγματικότητα είναι η πιο υποκειμενική έννοια που υπάρχει. Είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας και πως διαλέγει κανείς να αγναντέψει. Γι'αυτό και σ'αυτή τη παρέλαση της Βαβέλ σεργιανίζουν τα ego και φορτώνουν τη ράχη μας πολέμους και ασυνεννοησία. Κι όλα τα παράλληλα σύμπαντα είναι εν δράση στο παρόν. Τα βιώνουμε με τη μοναδική οπτική γωνία της ψυχής μας. Βιώνουμε κάθε φορά ταυτόχρονα όλες τις εκδοχές μας. Ελεύθερη βούληση ατόφια και μοναδική. Συλλογική και τρελή. Τρελή όμως μόνο για τον ανθρώπινο νού και τα όρια του. Απ'άλλα μέρη φερμένη. Ιερή, πνευματική κι αληθινή. Όλες οι παράλληλες συνειδητότητες ενωμένες στο Ένα. Όταν διαλογιζόμαστε ή όταν είμαστε υπό την επήρεια ψυχοτρόπων και ψυχεδελικών φυτών και βοτάνων της φύσης ή όταν ζούμε συνειδητά από τη καρδιά και τη διαίσθηση μας κι όχι μονάχα από το μυαλό και το εγώ μας, τότε συνυπάρχουμε συνειδητά σε πολλά παράλληλα σύμπαντα με γνώση του εαυτού μας. Είμαστε ένα με όλα, είμαστε παντού. Δεν βιώνουμε όρια και σύνορα στο είναι μας. Συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε μονάχα μέσα στο σώμα μας, ούτε είμαστε μονάχα το σώμα μας και το μυαλό μας. Δεν νιώθουμε διαχωρισμό από το σύμπαν κι απ'τους άλλους. Βιώνουμε την ενότητα με τα πάντα. Είμαστε η ενότητα. Είμαστε ένα με όλα. Όταν είμαστε όμως στο σύνηθες state της ταυτότητας, των ειδώλων, του εγώ και ζούμε ασυνείδητα, τότε το βιώνουμε υποσυνείδητα όλο αυτό,δίχως να το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Μόνο για κάποια δευτερόλεπτα,κάποιες στιγμές που τυχαίνει να αφεθούμε για λίγο κι ελευθερωνόμαστε απ'τη παραίσθηση. Δευτερόλεπτα διαύγειας κι ύστερα πάλι φουρτούνες ματαιότητας.. Κάπως έτσι πάει το τρένο που επινοήσαμε.. συρμός.. διαύγεια-ματαιότητα-διαύγεια-ματαιότητα...
Όποιος γουστάρει απολαμβάνει τη βόλτα. Μια βόλτα μονάχα είναι έλεγε ο Βill Ηicks. Ο κόσμος κι η ζωή είναι μιά βόλτα μόνο. φρόντισε να τη περάσεις όμορφα. Ιτ ντάζεντ μάττερ ένιθινγκ κοζ δις ιζ τζάστ ε ράιντ.
Γιορτάζουμε κάθε μέρα. Γιορτάζουμε την ύπαρξή μας κάθε μέρα. Κι αντί να κοιτάς με τα δυό μάτια του ειδώλου και του φόβου χάνοντας πολύτιμο χρόνο,
να βλέπεις με τη μονόφθαλμη κόρη της ψυχής σου, την αγάπη. Γιατί το είδωλο μπερδεύει, το είδωλο από μόνο του προδίδει ταυτότητα. Και δε χρειαζόμαστε ταυτότητα για να υπάρχουμε, υπάρχουμε έτσι ατόφιοι. Μας κάναν να έχουμε ανάγκη την εικόνα, να έχουμε ανάγκη τη ταύτιση με οτιδήποτε για να νιώσουμε αγάπη. Χαρίσαν στο εγώ μας τη ματαιοδοξία που τόσο ανθρώπινα κι απάνθρωπα συνάμα ζητούσε από πάνω της να πιαστεί. Μα η αγάπη δεν έχει είδωλο, δεν υποτάσσεται σε φυσικούς νόμους, η αγάπη υπάρχει σαν ενέργεια από μόνη της ακέραια κι ατόφια. Υπάρχουμε και δίχως το είδωλό μας. Είμαστε ενέργεια, αγνή ενέργεια που υπάρχει από μόνη της δίχως να χρειάζεται κάτι ανθρώπινο να την ορίσει η΄να τη καθορίσει. Διέπεται από το σύμπαν και ρέει ενδελεχώς σαν αστερόσκονη. Κι όλα όσα έχουν ουσία δε μπορούν να τα δούν τα μάτια του ειδώλου παρά μονάχα να τα νιώσει η καρδιά στα τυφλά. Όπως λέει και ο Μaynard James Keenan "Reach out to embrace the random, reach out to embrace whatever may come.. Ride the spiral to the end. Swing on the spiral, spiral out.. keep going.."
Όπως λέει και η μαριάννα νίωσε το feeling . ;)
Κι όπως λέει ο Timothy Leary "Think for yourself. Question authority."
Λογάριασε τα είναι σου μονότερμα. Bάλτα με σένα. Bάλτα με τη πάρτη σου. Aγάπα τη πάρτη σου. Aγάπα τα πάντα λες και αύριο δεν υπάρχει. Zώσε τα θέλω σου με θάρρος και ανατίναξέ τα μπροστά στη συνείδησή σου. ΖΗΣΕ.
Και τώρα οι περισσότεροι απο μας γνέφουμε με σκυφτό το κεφάλι, τραγουδάμε με πνιγμένη τη φωνή, τραυλίζουμε την ανάγκη μας σε δόσεις, ξεμείναμε κι εμείς μέσ'τους "ξένους" και φωνάζουμε, τριγυρνάμε μπάς και ρουφήξει αρπαχτά η ματιά μας μια οικεία φάτσα για να ησυχάσει για λίγο στα κλεφτά η θύμησή μας. Κλείνετε τα φώτα από νωρίς. Δεν γλεντάτε πια. Δεν ανοίγετε τα στόρια όλη μέρα. Απαρνιόσαστε το φώς του ήλιου συνειδητά. Βουλιάζετε τις ώρες σας κούφιες κάτω από λάμπες φθορισμού.
Και δε κοιτιόσαστε στα μάτια. Μα αν είναι εκείνοι ξένοι τότε είμαστε κι εμείς.. και μόλις τρώμε αυτή τη συνειδητοποίηση αρχίζουμε να αποξενωνόμαστε από εμάς όλο και πιο πολύ και στροφάρουμε στη πρώτη δοκιμασία της ρώσικης ρουλέτας. Στην επόμενη η σκανδάλη ίσως στείλει μια σφαίρα να μας αγκαλιάσει τα στήθια. Ποιός είναι ο ξένος τελικά; Ποιός είναι έξω και ποιός μέσα, ποιός φωνάζει, ποιός κοιτάει, ποιός κρίνει, ποιός διαφέρει παραπάνω από σένα και πόσο. Βούλιαξες τις ονειρογραμμές σου σε όρια. Έθεσες όρια και σύνορα με το δήθεν ορθό σου νού και τώρα ούτε τα όνειρά σου δε μπορείς να χαρείς όπως θέλεις εσύ, σφηνώνει περιορισμούς το υποσυνείδητό σου. Άμοιρε άνθρωπε στο ξανάπα.. η μοίρα σου είναι τη Παρασκευή και το Σάββατο κλόουν, τη Κυριακή βασιλιάς και τη Δευτέρα προδότης. Άμοιρε άνθρωπε έμαθες να νιώθεις και μετά έμαθες να κρύβεις ο,τι νιώθεις.
Μα είναι και στιγμές μικρές που σαν από ιερή διαύγεια νιώθεις το σκοπό σου, νιώθεις τη πληρότητα να ρέει ακέραιη, γνήσια και ήρεμη στις φλέβες σου.. και κείνες οι γαλάζιες που αχνοφαίνονται σα παρακλάδια ενός συνόλου παίρνουν φωτιά και πνίγονται σ΄ένα ιώδη πύρινο χρώμα. Και τότε είναι που ξετυλίγονται νεράϊδες και θαύματα μπροστά σου κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την ύπουλη παραίσθηση του χρόνου, τη καμπύλη του χωροχρόνου, τη καμπύλη της πιο τέλειας υλικής παραίσθησης. Και η σκοτεινή ύλη, όλη αυτή η αόρατη μαγική ενέργεια που συνδέει τα πάντα στο Ένα, ρέει ζωντανή ρευστή μέσ'τη μονόφθαλμη κόρη της επίφυσής σου σαν όραμα. Είσαι εκεί και σύ μπροστά σε όλα τα θαύματα μάρτυρας. Μάρτυρας του σύμπαντος.
Μου φτάνει που κοιτάω το πρόσωπο μου στο καθρέφτη και ακόμη βλέπω ένα παιδί να σχηματίζεται στο βλέμμα μου. Μου φτάνει μονάχα αυτό ώρες-ώρες κι ησυχάζω στην ενθύμησή του. Δε με πειράζουν οι ρυτίδες οι μικρές στην άκρη του ματιού, δε μ'ενοχλούν οι μαύροι μου κύκλοι, μήτε που το δέρμα μου γερνάει όλο και παραπάνω. Μου φτάνει που τα μάτια μου αντανακλούν ακόμη ένα παιδί. Είναι τόσο ανακουφιστικό..
Ώρες-ώρες που λυγίζω πιάνομαι απ'αυτό και σηκώνομαι και πάλι. Και για μια στιγμή δε με νοιάζει αν είμαι γυναίκα, δε με νοιάζει να μοιάζω με γυναίκα, μου περνά τόσο παγερά αδιάφορο..
μου αρκεί που μοιάζω με παιδί και ξάφνου νιώθω μια ρίγη σ'όλη μου τη ράχη και μια ευφορία μαγική να ρέει στο στέρνο μου σαν ιερή ενέργεια και το μέτωπό μου παίρνει φωτιά, τα νεύρα του διεγείρονται και η επίφυσή του έρχεται στο πιο γλυκό της οργασμό.. Κείνη την ώρα νιώθω πληρότητα, ισορροπία, γαλήνη, αγάπη κι ευτυχία. Και δε με νοιάζει αν γερνάω, δε με νοιάζει αν η όψη μου μαραίνει, γιατί εγώ νιώθω παιδί, γιατί εγώ όταν κοιτώ τον καθρέφτη βλέπω το πανέμορφο αυτό παιδί να με κοιτάζει λαχανιασμένο απ'τα παιχνίδια του που κυνηγούσε τόση ώρα στο λαβύρινθο του νού μου πριν έρθει εδώ να μ'αντικρίσει και να μου δώσει αναφορά. Όλοι αυτό το γλυκό παιδί είμαστε μέσα μας πάντα.. είτε το ξεχνάμε είτε το θυμόμαστε,
αυτό είμαστε πάντα!
Στη ζωή σου πάντα να περνάς όμορφα παντού, όπου κι αν βρίσκεσαι να γειώνεις με το περιβάλλον σου, να ζείς τις στιγμές σου ατόφιες και συνειδητές, να είσαι εκεί ψυχή και σώμα και να χαίρεσαι τη κάθε σου ανάσα. Να μάθεις να είσαι ταπεινός και να κοιτάς περήφανα όταν η ταπεινότητα καταφέρνει μέσα από την ιερή της λειτουργία να σε εξαγνίσει,να σ'αγαλλιάσει και να σε λυτρώσει. Να τους κοιτάς όλους περήφανος με την αποδοχή και τη ταπεινότητα στα μάτια σου. Να τους κοιτάς επίμονα για να καταλάβουν κι εκείνοι την αλήθεια. Να νιώθεις ευτυχισμένος κι ελεύθερος απ'όλα τα φτηνά εγώ που κρατούν το πνεύμα σου χαμηλά και το νοθεύουν, να είσαι πιο πάνω από κείνα.
Και ν'αγαπάς! Να αγαπάς όσο πιο πολύ μπορείς! Να αγαπάς τα πάντα και τους πάντες γύρω σου σα να'ταν η γιαγιά σου, ή ο παππούς σου, ή ο αδερφός σου, ή ο πατέρας σου,
ή το ταίρι σου, ή η ξαδέρφη σου, ή η μητέρα σου, ή ο κολλητός σου, ή η αδερφή σου,
ή η καλύτερη σου φίλη, ή το παιδί σου, ή ο σκύλος σου, ή η μάνα γη σου, ή ο Θεός σου,
ή ο άγνωστος που σου έσωσε τη ζωή.... ή κι εσύ ο ίδιος. Ν'αγαπάς χωρίς κλουβιά και ν'αγαπάς χωρίς μήτρες και δίχως σύνορα και χωρίς κτήση και ούτε με μία αμφιβολία, ούτε τη παραμικρή απαίτηση και προπάντων! δίχως αντάλλαγμα ΚΑΝΕΝΑ. Τότε μόνο μπορείς να κοιτάς τους πάντες περήφανος. Άν βλέπεις τον εαυτό σου και το Θεό μέσα τους.
μαριάννα
A! και ξέχασα να σου πώ! Περίμενε! Κάτι τελευταίο θέλω να θυμάσαι για χάρη μου.
Κλείνε τα μάτια σου που και πού. Όλα τα όμορφα τα έχεις ήδη μέσα σου. Μη τ'αναζητάς συνεχώς απ'έξω σου. Κλείνε τα μάτια και γαλήνευε με το τώρα και το είναι. Γαλήνευε με όλα τα κομμάτια σου ένα-ένα. Και μη προσπαθήσεις να τα βάλεις σε σειρά με τον φτωχό σου νού, άστα σκόρπια κι ελεύθερα, να είναι έτσι όπως τα προστάζει η ψυχή σου.
Κλείνε τα μάτια και κοίτα με το τρίτο της ψυχής σου, νιώθε με το τρίτο της ψυχής σου. Νιώσε και δές όλα τα ηλιοβασιλέματα, όλα τα χαμόγελα, όλες τις θάλασσες, όλα τ'αγαπημένα μάτια, όλες τις όμορφες μουσικές, όλες τις ευτυχισμένες στιγμές, όλη την αγάπη, όλη τη χαρά και την ευφορία, όλα τα καλοκαίρια, όλη τη πλάση και το σύμπαν μέσα από σένα.
μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 13/2/2015
