Εισιτήριο στ'ακρόνειρο

Οι γραμμές δεν υπάρχουν εμείς τις επινοήσαμε. Δε βλέπω σύνορα πουθενά. Εσύ βλέπεις; Όλος ο κόσμος δικός μας είναι μάτια μου. Όποτε θέλουμε στροβιλιζόμαστε γύρω απ’τον εαυτό μας με τα χέρια διάπλατα ανοιχτά κοιτώντας τον ουρανό. Χορεύουμε σα να’μαστε μόνοι και γιορτάζουμε την υπαρξή μας. Αυτό κι αν είναι δώρο αγάπη μου. Υπάρχουμε, το νιώθεις; Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όλα είναι δυνατά! Γιατί μείναμε στη πρώτη πράξη του έργου; Το κουμπί της παύσης δεν λειτουργεί.. Οπότε δεν έχουμε όλο το χρόνο με το μέρος μας. Εκείνος τρέχει κι εμείς μείναμε ακόμη εδώ. Πρέπει να προχωρήσουμε αγάπη μου. Δε θα μπορούμε για πάντα να περιμένουμε το όμορφο τέλος να’ρθει σε μας μοναχό του. Πρέπει εμείς να το κυνηγήσουμε για να το βρούμε. Και δε θα’ναι εύκολο.. ξέρει να κρύβεται καλά από μας. Αυτή τη φορά πρέπει να προσπαθήσουμε πραγματικά, πρέπει να φωνάξουμε τι θέλουμε γιατί η νύχτα είναι κουφή κι η μοναξιά απελπισμένη, έχει αποδεχτεί τη μοίρα της κι έπαψε να παλεύει.. Μονάχα από μας εξαρτάται τώρα τι θα φέρει ο χρόνος.. κι αν δε κάνουμε κάτι θα’χουμε χάσει το παιχνίδι. Πεταλούδες είμαστε κι εμείς.. σαν εκείνες που αναγεννιούνται από το κουκούλι τους κάθε άνοιξη, έχουμε φτερά το ξέρεις; Γιατί δε τα χρησιμοποιούμε ν’αλλάξουμε τοπία στη κουρασμένη μας ματιά; Δε βαρέθηκες εδώ που στέκεις ακίνητος; Εγώ κουράστηκα εδώ,  λέω να προχωρήσω.. δεν αντέχω άλλο αυτό το αδρανές γκρίζο χρώμα στον ορίζοντα. Θέλω πάλι να δώ ουράνια τόξα και ήλιους καλοκαιρινούς. Δε σπαταλάω άλλο το χρόνο μου στην αδράνεια.. δε βρίσκω νόημα εδώ… Και θέλω να στάξω όλο το νόημα από το κάθε τι.. καταλαβαίνεις; Το ξέρω πως καταλαβαίνεις.. Πάντα καταλάβαινες.. Είμαι ένα περίεργο παιδί, όλα θέλω να τα μάθω, θέλω να τρέξω να πιάσω το φεγγάρι, να μετράω μαζί σου τα’αστέρια και τα πρωινά να χαζεύω τα μάτια σου για ώρες. Θέλω να ζήσω!  Θέλω να κάνω έρωτα με τη ζωή. Κουράστηκα να μην έχει όρεξη το βήμα μου.. Έλα να τραγουδάμε δυνατά και να γελάμε. Να ξυπνήσουμε τους νεκρούς και να αναστήσουμε τους ζωντανούς. Μαζί όλα τα μπορούμε. Μη φοβάσαι.. δεν υπάρχει χρόνος για να φοβόμαστε. Δεν προλαβαίνουμε. Πρέπει να προλάβουμε όσα πιο πολλά μπορούμε, ας μη χασομεράμε άλλο αιχμάλωτοι μέσ’τη σιωπή.. Δε κρατά πράμα καλό για μας, είναι ύπουλη. Έλα να περπατάμε με τη ψυχή μας , έλα να βλέπουμε με κείνη μέσ’την ομίχλη κι όχι με τον τρόμο μας, πού’δεσε μαντήλι στη ματιά μας. Είμαι εδώ, ποτέ δεν έφυγα, δώσ’μου το χέρι σου και πάμε μαζί..
                                                                                  μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 28/11/2013