ΕΙΜΑΣΤΕ

Περιφέρομαι και γυροφέρνομαι και δε συγκαταλέγομαι. Δεν ανήκω πουθενά. Λασπώνομαι και παίζω με τη λάσπη για λίγο πρίν τη ξεπλύνω στη βροχή μου. Τη χαϊδεύω στο κορμί μου γλυκά να νιώσω την υφή της,φτιάχνω σχέδια και σύμβολα με την ρέουσα βολική μορφή της. Τη χαζεύω σαν αστράφτει κι αύτη τα μεσημέρια. Κλαίω και βρέχει, βρέχω,βρέχομαι.
Γελάω και μ'άγκαλιάζει ήλιος ζεστός πατέρας και λιάζει, λιάζω, λιάζομαι.
Πετάω. Πετούσα απο μικρή θυμάμαι στα όνειρά μου επίμονα,τώρα πετάω και με συνείδηση, όπου μου γουστάρει.
Και περπατάω ήσυχη. Περπατάω και καταλαβαίνω όλη την ιερή αλυσίδα,τη νιώθω να διέπει την ύπαρξή μου όλη και τα πάντα τριγύρω, καταλαβαίνω το είμαι και προσπερνώ το γνωρίζω. Ξέρω οτι δεν είμαι ο,τι γνωρίζω μα το ίδιο και το αυτό γνώρισμα της Αλήθειας. Ξέρω οτι δεν είμαι ο,τι κάνω, μήτε ο,τι κατέχω. 
ΕΙΜΑΙ. Σκέτα. Απλά. Χυτά. Ρητά. Ανεπανάληπτα. 
Η διανοητική μου αντίληψη αντιλαμβάνεται την απεραντοσύνη της συναισθηματικής μου νοημοσύνης μέσα απο υπόγειους χτύπους του υποσυνειδήτου,του πυρήνα και της αγνής ενεργειακής ύπαρξης/ψυχής. Και συνεχίζω να περπατάω.. κάνω ίσα σύννεφα και γή.
και τώρα μια ευθεία όλη προς τα πάνω. Ανοίγω φτερά κλείνω μάτια και πάω. Αλλάζω οπτική γωνία. Δε κοιτάω κάν.
Δε κοιτάω είδωλα κι όλα ξαφνικά τα βλέπω,όλα ξαφνικά τα αισθάνομαι. Όλα μαζί! Και δεν έχουν μια εικόνα,έχουν μυριάδες αισθήσεις,μυριάδες διαστάσεις. Και γίνομαι εκείνα και γίνονται εγώ. Και γίνονται Ένα και γίνομαι Ένα μαζί τους. Κι ύστερα ολάκερο το άπειρο γίνεται Ένα και όλο το Ένα άπειρο.

                                                                                                μαριάννα
Ημερομηνία Δημιουργίας: 13/6/2015