παιχνίδια μυαλού

Maurits Cornelis Escher-relativity

Είναι φορές που το μυαλό σου καταφέρνει δίχως καμία δυσκολία να σε κάνει υποχείριό του. Και σύ, ασυνείδητα αλλά και συνειδητά ενίοτε, δεν προβάλλεις καμία αντίσταση. Αφήνεσαι έτσι αμάχητος, έρμαιο του εγκεφάλου σου. Τότε μοιάζει να χωρίζεται το είναι σου, σε δύο ξεχωριστά πρόσωπα, σε δύο εαυτούς. Ο ένας υποδεικνύει και ο άλλος ακολουθεί! Βρώμικο παιχνίδι! Ύπουλο παιχνίδι φίλε μου! Αόρατη παγίδα αποδεδειγμένα! Είναι σα να δίνεις ψυχή στη σκιά σου! Στέκεται δίπλα σου τόσο ήσυχη, τόσο μαύρη! Σα πιστό σκυλί σ'ακολουθεί παντού. Την κοιτάς γεμάτος σιγουριά και θαρρείς πως την διατάζεις εσύ! Με μια αφέλεια, ξεκινάς τις φιγούρες και την χαζεύεις να υπακούει στις κινήσεις σου, με τόση ικανοποίηση! Πλανάσαι πως εσύ την ορίζεις κι έτσι αναπόφευκτα την εμπιστεύεσαι. Όμως εκείνος που την διοικεί ουσιαστικά, εκείνος που της επιτρέπει να υπάρχει είναι ο ήλιος! Είναι το φώς! (Άλλωστε το φώς είναι εκείνο που γέννησε το σκοτάδι, το φώς είναι εκείνο που δημιούργησε την ύπαρξη του σκότους.) Κι αφού η σκιά είναι το μυαλό, μάντεψε ποιός είναι το φώς.... 

Κάπως έτσι λοιπόν συμβαίνει και με το μυαλό σου! Πιστεύεις πως το ορίζεις εσύ, μα στην ουσία εσύ είσαι η δική του μαριονέτα.

Σου υποβάλλει ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε θέλει. Σε χειραγωγεί πλήρως, όποτε το θελήσει. Δυναστεύει εσένα, τη σάρκα σου, τη διάθεσή σου, τη συμπεριφορά σου, ολόκληρη τη ζωή σου!

Ριζώνει μέσα σου κάθε λογής σκέψεις, εμμονές, τύψεις, ψευδαισθήσεις, σαθρές πεποιθήσεις, υποψίες, όνειρα, ελπίδες, στεναχώριες, άγχη, ανησυχίες, φόβους. Και σύ τις περισσότερες φορές σαν ασπάλακας, ρίχνεσαι με τα μούτρα στη φάκα! Κι ύστερα ρίχνεις το φταίξιμο στην ανύπαρκτη όρασή σου. Όμως δε κάνεις λόγο για την ενισχυμένη όσφρησή σου. Καθώς, όσοι στερούνται μιας οποιασδήποτε αίσθησής τους, αυτόματα ενισχύει ο οργανισμός τους όλες τις υπόλοιπες.

Κάποια απ'αυτά που σου υποβάλλει είναι άσχημα, κτηνώδη και δαιμονικά. Κάποια άλλα δεν υφίστανται καν στη πραγματικότητα, είναι φαντασιώσεις, πλάνες και ψευδαισθήσεις. Κάποια άλλα έχουν συμβεί και προσπαθείς να τα ξεχάσεις γιατί για κάποιο λόγο σε πονάνε. Ενώ κάποια άλλα στα επιβάλλει να τα κάνεις, είτε το θές,είτε όχι. Σε κάθε περίπτωση, το μαρτύριο που θα υποστείς είναι περίπου το ίδιο.

Είναι ένα αέναο κι αναγκαίο κυνηγητό! Κανείς δυστυχώς δεν ξεφεύγει απο αυτό. Καθημερινά κι αλλεπάλληλα συμβαίνει στο καθένα μας, είτε λίγο, είτε πολύ, να τον γαλουχεί ο νούς του σαν αδαές στρατιωτάκι. Όποιος αποπειραθεί να το αρνηθεί, θα ειναι ψεύτης!

Σαφώς και αντιστεκόμαστε πολλάκις σ'αυτό το ξεδιάντροπο παραλήρημα του νού μας. Και ίσως καταφέρουμε και να το αποβάλλουμε, ύστερα απο πολύωρη κι επίπονη εσωτερική μάχη.

Αυτό όμως συμβαίνει αργότερα! Αφού ήδη έχει καταφέρει να μας επηρεάσει και να παίξει μαζί μας και με τη συνείδησή μας για αρκετή ώρα. Κανείς δε καταφέρνει να το νικήσει εξ'αρχής! Ακολουθεί πάντα η συγκεκριμένη ιεραρχία. Πρώτα τρώμε το δόλωμά του σαν άπειροι και πεινασμένοι, μετά εισερχόμαστε στη διαδικασία της γεύσης, της αναμάσησης και της επεξεργασίας (το προαναφερόμενο μαρτύριο) και τέλος διαλέγουμε αν θα το χωνέψουμε ή αν θα το φτύσουμε.

Έν κατακλείδι, θεωρώ τον εγκέφαλό μας ως τον πιο άσπονδο και χειρότερο εχθρό μας. Ο οποίος ενώ συνυπάρχει μαζί μας και είναι ένα με εμάς, κομμάτι δικό μας, αντί να παίρνει το μέρος μας, λειτουργεί σαν ύπουλος ξενιστής και ενεργεί υπόγεια, υποχθόνια, πονηρά και με άπλετο θράσος. Για να μιλήσω λίγο πιο λαϊκά, δεν έχει ίχνος μπέσας απέναντί μας.

Το ερώτημα που προκύπτει μέσα απο όλο αυτό το ξετύλιγμα των απόψεών μου είναι :

Πράγματι μας διοικεί ο εγκέφαλός μας, τον εγκέφαλό μας όμως, ποιός τον διοικεί; Μήπως η κοινωνία; Μήπως η θρησκεία; Μήπως οι εμπειρίες μας; Μήπως οι προσδοκίες μας; Μήπως οι εξαρτήσεις μας; Μήπως τα ψεύτικα πιστεύω που μας πέρασαν; Μήπως ο αληθοφανής φόβος που μας ρίζωσαν; Μήπως η ελλιπής και φτωχή παιδεία; Μήπως οι γνώμες των άλλων; Μήπως όλα τα κλειστόμυαλα στερεότυπα; Μήπως η λανθασμένη και φαντασιόπληκτη εικόνα του κόσμου και της ζωής που πλασάρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το χόλιγουντ; Μήπως η δική μας υποκειμενική άποψη για το πως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος και τα πράγματα; Μήπως όλα αυτά μαζί;
Ή μήπως εμείς οι ίδιοι; Διότι εκτός απο εγκέφαλος είμαστε και πνεύμα, ψυχή, διαίσθηση όπως θέλετε πείτε το. Έχουμε λοιπόν τη δυνατότητα ως πνεύμα, ως φώς, ως ψυχή να ξεφύγουμε απ'όλες αυτές τις παγίδες, απ'όλον αυτόν τον υποσυνείδητο προγραμματισμό, απ'όλον αυτόν τον ύπουλο επηρεασμό, απ'το καλούπι που χώσαν την αντίληψή μας; Έχουμε τη δύναμη να ακούσουμε τη διαίσθησή μας και ν'αφήνουμε εκείνη να οδηγεί το νού μας χωρίς να μπερδευόμαστε απ'όλα τα υπόλοιπα;  Αφήνω σε σας την απάντηση... 

Συναπτοί συνειρμοί! Άλλοτε προξενούν απλώς σύγχυση και άλλοτε παράνοια.

Η ενδελέχεια του νού είναι ο έλεγχος! Προσπάθησε να μην τον χάσεις! 

                                                                                          μαριάννα.
Ημερομηνία Δημιουργίας: 8/4/2011